مکانیزه یا معمولی مساله این است!

هرچند شهرداری‌ها طی چند سال اخیر اقداماتی را برای نصب پل‌های عابر پیاده مکانیزه مجهز به پله برقی انجام داده‌اند که البته بررسی‌ها بیانگر این بود که استفاده شهروندان از پل‌های عابر پیاده مکانیزه به میزان قابل توجهی افزایش یافت، اما متاسفانه هزینه‌بر بودن جایگزینی این پل‌ها با پل‌های عابرپیاده معمولی موجب کند شدن این روند شده است به طوری که در حال حاضر در برابر تعداد انگشت‌شماری از پل‌های عابر پیاده مکانیزه، همچنان تعداد زیادی از پل‌های هوایی از نوع معمولی است.

مشکلات پل‌های عابر پیاده تنها به این موارد محدود نمی‌شود چراکه گاه این پل‌ها به دلیل نبودن نظارت جدی، به محلی برای بیتوته افراد بی‌خانمان یا معتاد بخصوص در فصول سرد سال تبدیل می‌شوند که همین عدم احساس امنیت از یک سو و تاریک بودن فضای داخلی و مجهز نبودن آنها به سیستم روشنایی، عامل بازدارنده‌ای برای استفاده شهروندان و بخصوص بانوان برای استفاده از پل‌های عابر پیاده می‌شود. هرچند شهرداری‌ها و پلیس راهنمایی و رانندگی طی سال‌های اخیر برای ملزم کردن عابران پیاده به استفاده از پل هوایی برای عبور از عرض بزرگراه‌ها، راهکار نرده کشی وسط آزادراه‌ها و بزرگراها را به اجرا درآوردند تا به این ترتیب شاید بتوانند این فرهنگ را در جامعه نهادینه کنند که قوانین و مقررات راهنمایی و رانندگی صرفا مختص رانندگان و خودروها نیست.

اما واقعیت این است که چنین راهکاری صرفا تا مدتی جوابگو بود. صحت این ادعا می‌تواند مشاهده روزانه ما از تردد با ترس و لرز عابران پیاده از عرض بزرگراه‌ها و گذشتن از روی نرده‌ها باشد در حالی که کمی آن سوتر پل عابر پیاده‌ای خالی از تردد حتی یک شهروند خودنمایی می‌کند.

در این میان همچنان آمار تصادفات عابران پیاده با خودروها و مرگ و میر آنها در خیابان‌ها و بزرگراه‌های درون‌شهری و آزادراه‌ها بالاست و البته در این شرایط به نظر می‌رسد هیچ کس جز عابران پیاده مقصر نیستند.