به نفع دلال‌ها گره می‌زنیم

«شاید باور نکنید برای بافت یک تابلو فرش 300هزار تومان دستمزد گرفتم ولی مدتی بعد متوجه شدم همان تابلو فرش را یک میلیون و 200 هزار تومان فروخته‌اند.»

اینها را محبوبه شجاعی می‌گوید، او 32 سال دارد و در یکی از روستاهای گناباد زندگی می‌کند به گفته او سود قالیبافی فقط به جیب دلال‌های این کار می‌رود.

به گفته شجاعی در شهر و روستای آنها خیلی‌ها از راه قالیبافی امرار معاش می‌کنند چراکه هزینه‌های زندگی بالا رفته و زنان هم مجبور شده‌اند، پا به پای مرد‌ها کار کنند، او ادامه می‌دهد: اینجا کار دیگری برای زنان پیدا نمی‌شود برای همین مجبور هستیم در ازای پول کم برای دلال‌ها قالی و تابلوفرش ببافیم. او می‌گوید تعداد دیگری از دوستان او از راه دامداری امرار‌معاش می‌کنند ولی این کار هم به سرمایه نیاز دارد.

شجاعی حدود هفت سال است که در خانه‌اش به قالیبافی مشغول است، او ادعا می‌کند روزی ده ساعت کار می‌کند، اما درآمدش در ماه تا به حال بیشتر از 300 هزار تومان نشده است، شجاعی اضافه می‌کند: دلال‌ها موقع خرید هزار جور اشکال از کار ما می‌گیرند تا پول کمی پرداخت کنند، اما بارها دیده‌ام که فرش‌های ما را به چند برابر قیمت می‌فروشند.

شجاعی تا مدتی قبل تابلو فرش می‌بافت ولی مدتی است که به علت ضعیف شدن چشم‌هایش به بافتن فرش روی آورده. او تاکید می‌کند: درآمد همسرم جوابگوی هزینه‌های زندگی نیست، به این دلیل مجبورم در خانه کار کنم.

به گفته شجاعی او هر روز ساعت شش صبح از خواب بیدار شده و تا هشت شب کار می‌کند تا بتواند علاوه بر کارهای خانه‌اش فرش هم ببافد.

یکی از دلایلی که باعث شده با وجود زحمات زیاد افرادی مانند شجاعی نتوانند سود مناسبی به دست بیاورند بی‌اطلاعی آنها از بازار فرش و آماده نبودن بسترها برای ارائه مستقیم محصولات آنها به دست خودشان است، او اضافه می‌کند: ما نمی‌دانیم کجا باید محصولاتمان را بفروشیم برای همین اگر مسئولان محلی را در نظر بگیرند تا من ودیگر قالیباف‌ها آنجا محصولاتمان را بفروشیم هم ما سود می‌کنیم هم خریداران راضی می‌شوند.

شجاعی می‌گوید در این میان تنها ضعیف شدن چشم و کمر درد برای بافندگان می‌ماند، او ادامه می‌دهد: مدتی قبل با دوندگی بسیار پنج میلیون تومان وام خود اشتغالی گرفتم والان ماهی 144 هزار تومان قسط می‌دهم ولی آنقدر درآمد ندارم، برای همین همسرم کمک می‌کند.

مهدی آیینی - گروه جامعه