مدرسه سبز را همه دوست دارند

رنگ قشنگی است، روح لطیف شما هم ستودنی است، اما سبز در ذهن شما فقط یک نماد بود که من بعد از خواندن مصاحبه‌تان‌ فهمیدم. سبز از دید شما نماد مدرسه‌ای است شبیه یک ارگان زنده که روح دارد و به ساکنانش روح می‌دهد، جایی که دانش‌آموزان را عاشق یادگیری می‌کند و حسابش با مدرسه‌های ما که به گفته خودتان یک ساختمان بی‌روح است، جداست.

من فریفته مدرسه سبز شما شده‌ام؛ جایی که می‌گویید به دنبال محدود کردن نیست. بلکه به دنبال آزاد کردن است، به دنبال رام کردن نیست بلکه به دنبال رها کردن است، به دنبال سیر کردن نیست بلکه به دنبال تشنه کردن است، به‌دنبال حفظ کردن نیست بلکه به دنبال خلق کردن است، به‌دنبال پذیرش بی‌قید و شرط نیست بلکه به دنبال انتقاد کردن است.

در مدرسه سبز شما همه قوانینی که ما در مدرسه‌های بی‌روحمان شناخته‌ایم، می‌شکند. آنجا جامعه‌ای است برای تمرین انسان بودن، انتخاب کردن، آزاد اندیشیدن، انتقاد کردن، رشد کردن، خلق کردن، تشنه شدن، عروج و تعالی.

هیچ می‌دانید شما با این تعابیر قشنگ، مرا غرق احساس و فلسفه کردید؟ اما آقای وزیر، ای کاش آدرسی هم از این مدرسه سبز مورد پسندتان به ما می‌دادید تا حتی اگر زیر سنگ هم هست به سراغش برویم و یک بار دیگر رخت دانش‌آموزی بپوشیم و از تحصیل در مدرسه‌ای سبز حظ ببریم.

می‌دانم از زمانی که وزیر آموزش و پرورش شده‌اید به مدارس زیادی در سراسر کشور سر زده‌اید و مشکلاتی را به چشم دیده‌اید که فقط یک وزیر می‌تواند از آنها باخبر شود، پس در آگاهی شما از وضع موجود تردیدی نیست، اما نمی‌دانم چرا در چهار سالی که شما وزیر بودید و همه تنگناهای مدارس را دیدید و قبل از آن هم در مجلس، زمانی که نماینده مردم کبودرآهنگ بودید علیه وضع مدارس، نطق‌های آتشین داشتید، دست‌کم برای محقق شدن آرزوی خودتان هم که شده فقط یک مدرسه سبز در کشور راه نینداختید که ما هم که شنونده سخنان شماییم یک نمونه عینی از مدرسه‌ای ایده‌آل، در دسترس داشته باشیم؟

یعنی چهار سال زمان کمی بود و شما بیش از اینها وقت نیاز داشتید؟ نمی‌دانم. اما می‌دانم حتی شما که در این آخرین روزهای تصدی پست وزارت این گونه درباره مدرسه ایده‌آل حرف زدید یادتان مانده که دانش‌آموزان رباط‌کریم، بهارستان و بابلسر به خاطر نوشیدن شیر آلوده در مدرسه مسموم شدند، یا بچه‌های شین‌آباد طعمه شعله بخاری نفتی شدند، یا دانش‌آموزان آن اردو دیگر به خانه برنگشتند، یا این‌که مدرسه به بچه‌ها تشخص نمی‌دهد، این‌که دانش‌آموزان رغبتی به ماندن در کلاس ندارند، این‌که از درس خواندن لذت نمی‌برند، این‌که حق انتقاد ندارند، خلاقیت‌شان کور می‌شود و خیلی‌ها اگر مجبور نبودند به مدرسه نمی‌رفتند.

اینها دغدغه‌های ذهنی من است. می‌دانم که می‌دانید.

مریم خباز -‌ گروه جامعه