جشنی برای توسعه تئاتر

اهالی تئاتر در این جشن‌ به یاد درگذشتگان می‌افتند که به گونه‌ای چراغ تئاتر را در دیارشان روشن نگه‌داشته بودند. سپس پیشکسوتان مورد لطف و عنایت جوانان و میانسالان واقع می‌شوند. ریش سفیدانی که هست و نیست خود را در راه تئاتر گذاشته اند تا همواره این هنر مردمی، آگاه‌کننده و فرهنگساز باقی بماند.

از فعالان عرصه تئاتر در هر زمینه‌ای تشکر و قدردانی می‌شود تا دیگران هم بدانند اگر حرکتی مثبت در مسیر اعتلای تئاتر انجام دهند، این حرکت دیده می‌شود و وظیفه جامعه تئاتری است که با قدردانی از آن بتوانند زمینه ساز دیگر حرکات مثبت پیشبرنده در فضای تئاتر باشند. علاوه بر این، هر سال هنرجویان مستعد و درخشان هم به جامعه تئاتر شناسانده می‌شوند. استعدادهایی که در آغاز راهند و با حمایت و توجه فعالان و برنامه‌ریزی کلان و درازمدت مسئولان فرهنگی خواهند توانست در فضای تئاتر ریشه بدوانند و سال‌ها میوه و نتیجه فعالیت آنان نصیب فرهنگ جامعه شود.

اردیبهشت تئاتر ایران یک گردهمایی است که در آن اهل تئاتر برای دیدار و دیده بوسی و دست گرفتن‌ها و یادآوری‌ها کنار هم جمع می‌شوند. اهالی تئاتر خاطرات خود را پیش و بعد از برنامه اصلی جشن در گوشه و کنار یادآوری می‌کنند. شاید هم فرصتی است تا قول و قرارهای آثار بعدی خود را در همان جا در میان بگذارند، از همدیگر دعوت کنند، مشاوره بگیرند و کمک بخواهند.

این دید و بازدیدها در هر استان انجام می‌شود. در پایان اردیبهشت هم رسم است که فینال این جشن در یکی از استان‌ها و با دعوت از برگزیدگان کشوری انجام شود. در آنجا اهالی تئاتر از سراسر ایران گردهم می‌آیند تا یکدیگر را بهتر بشناسند و به دنبال ارائه برنامه‌های وسیع‌تر در سراسر میهن عزیزمان ایران باشند. اینها دیگر نخبگان فرهنگی و تئاتر ایران به شمار می‌آیند که در زمینه نقد، پژوهش، ترجمه، اطلاع‌رسانی و خبر، تدریس و آموزش تئاتر فعالیت می‌کنند. همچنین فعالان خود تئاتر در زمینه نمایشنامه‌نویسی، کارگردانی، بازیگری، طراحی صحنه و لباس و... نیز مورد توجه و تشویق واقع می‌شوند.

هدف هم گردآوری بهترین‌ها در طول یک سال است تا اهالی تئاتر فعال‌ترین، پویاترین‌‌ و خلاق‌ترین‌ها را بشناسند. این حرکتی است تشویقی و مثبت که به گونه‌ای یادآوری ایجاد یک فضای صمیمی است تا اهالی تئاتر بر مشکلات موجود غلبه کنند. همچنین مدیران فعال، برنامه‌ریزان و ناشران فعال نیز فراموش نمی‌شوند و آنان هم هستند.

اردیبهشت تئاتر ایران توانسته نظر اهالی تئاتر را در تمام استان‌ها جذب کند؛ چراکه بودن همه افراد تئاتری با تمام گرایش‌های فکری، ذوقی و اجرایی زمینه‌ساز چالش‌ها و بروز رقابت‌های پویایی و فعالیت گسترده را فراهم می‌کند. اهالی تئاتر دوست دارند که دیده شوند.

نه این‌که اهل ریا باشند، بلکه با یادآوری این نوع فعالیت‌ها و نتیجه بخش بودنش بتوانند بودجه بیشتری را وارد عرصه تئاتر کنند. متاسفانه بودجه تئاتر در ایران رقم چشمگیری نیست و برای همین نیاز است که استانداران و فرمانداران و دیگر نهادها و ارگان‌های مرتبط با فرهنگ، بخشی از بودجه خود را صرف تولید و حمایت از تئاتر کنند؛ چراکه با بودن تئاتر فرهنگ شهرهایشان متعالی‌تر خواهد شد.

سرانجام در این گردهمایی است که دیگران هم متوجه تشکیلاتی آرمانی و پویا در سطح جامعه خواهند شد که با انگیزه‌های والا و مثبت درصدد ایجاد اتفاقاتی بایسته در سطح شهرهایشان هستند. این حرکت دیگران را هم به وسط میدان و عرصه کارزار می‌کشاند که آنها هم حامی تئاتر باشند و خود نیز در صورت داشتن علاقه و استعداد جز بدنه تئاتر شوند و این‌گونه، تئاتر با انگیزه‌های قوی‌تر به رشد خود ادامه دهد. ‌

اردیبهشت تئاتر ایران شمایلی است که تئاتر ما را آشکار می‌کند. در این جشن در جریان کم و کیف تولیدات تئاتری قرار می‌گیریم. شاید همین خود زمینه‌ساز تولیدات ایرانی‌تر باشد که در همه جهان نیز خواهان داشته باشد؛ یعنی از این مرز و بوم بتوانیم صدایی مترقی را به جهان صادر کنیم؛ اگر هم این صدا ابتدا کمرنگ باشد، بتدریج می‌شود زمینه‌ساز صداهای بلندتر بود.

جشن اردیبهشت تئاتر ایران که به انگیزه روز جهانی تئاتر که در فروردین و همزمان با ایام نوروز در سراسر جهان برگزار می‌شود، شکل گرفته است. به نوعی این روز جهانی در ایران تعریف و شمایل اینجایی یافته و این حرکت خود می‌تواند بیانگر استقلال تئاتر در ایران باشد.

رضا آشفته‌/‌ جام‌جم