آن روی سکه اصلاح‌طلبی

1ـ آقای قالیباف، در نهایت با تعداد آرای 16 در مقابل 14 رای آقای محسن هاشمی و یک رای مخدوش یا سفید به عنوان شهردار تهران انتخاب شد.این رقابت فضای دوقطبی را بین اصولگرایان و اصلاح‌طلبان ایجاد کرد. هر چند در انتخاب رئیس شورای شهر تهران نیز همین فضا عملا شکل گرفته بود.

2ـ طبیعی بود هر دو جریان با رایزنی‌ها و نشست‌های داخلی، افراد همفکر خود را برای انتخاب شهردار مورد نظر، هماهنگ سازند و در این راستا، هیچ اشکالی به این رفتار ـ از سوی هر دو جریان ـ نیست.

3ـ آنچه در این میان قابل تامل می‌نماید، رفتار برخی اصلاح‌طلبان و مواضع آنان پس از پایان دور دوم رای‌گیری است؛ رفتاری که نشانه‌های جدی از ظهور مجدد نوعی استبداد و دیکتاتوری حزبی و گروهی دارد و بی‌رحمانه افراد صاحب فکر را به دلیل تشخیص و رایی متفاوت، مورد شدیدترین حملات رسانه‌ای و تخریبی، قرار می‌دهد. پیش از این نیز از سوی رسانه‌ها هشدارهای جدی درباره سیاست‌بازی در شوراهای شهر مطرح شد و اهل منطق و تجربه، ورود پارلمان شهری به این حوزه را بزرگ‌ترین آفت و تهدیدکننده جایگاه آن قلمداد کردند. اما هنوز برخی از اصلاح‌طلبان که ـ به دلیل همین نگاه ـ باعث فروپاشی شورای اول شهر تهران بودند، دوباره همان راه را می‌پیمایند.

4ـ چه شایسته بود، به جای آن که انتخاب شهردار تهران را حاصل نامردی برخی اصلاح‌طلبان یا آن را برآمده از نوعی معامله بدانند و به دنبال تبصره و قانونی (واهی) باشند که نامزد شهرداری نمی‌تواند بیش از دو‌دوره شهردار باشد یا به بهانه‌هایی از این دست؛ به حکم اخلاق و دموکراسی به نتیجه آرا احترام بگذارند.

بی‌تردید، این‌گونه رفتارها عملا به تائید این گزاره خواهد انجامید که از نظر اصلاح‌طلبان تنها انتخاباتی سالم، قانونی و آزاد تلقی می‌شود که آنهاپیروز میدان باشند یا نتیجه آرا به نفع ایشان رقم خورد.

بیژن مقدم - مدیر مسئول