اوج قدرت معنوی امام عسکری (ع)

جهالت‌ها گاه در لباس رهبانی‌گری و دنیاگریزی خوارج و گاه بر عکس، در لباس اشرافی‌گری و قوم‌گرایی امثال مروان و معاویه، در برابر عدالت و اعتدال علی(ع) و خاندان او ایستادند.

اما هر چه به دوران آخرین ائمه نزدیک‌تر می‌شویم، بر زیرکی دشمنان آنها نیز افزوده‌تر می‌شود. تا جایی که در زمان امام هشتم، مامون با سلاح علم دوستی و علاقه به امام، ایشان را در بند و محدود می‌کند.

حربه مامون برای ائمه بعدی، بویژه امام حسن عسکری، کارگر نبود و خلفای عباسی بعد از مامون، چاره‌ای نداشتند جز این‌که دشمنی و در عین‌حال هراس خود را از امام به شکلی آشکار نشان دهند، زیرا قدرت معنوی امامت شیعه در دوران امام حسن عسکری به حدی رسیده بود که خلیفه‌ای چون معتضد حتی از یک هفته بی‌خبری از امام، در ترس و وحشت بود. به همین دلیل، امام در مراقبت و نظارت کامل نظامی و امنیتی بود.

مطالعه دوران حیات امام حسن عسکری(ع)، هرچند از جهت رنج‌هایی که بر ایشان تحمیل شده، برای یک شیعه که خود را عاشق و شیفته اهل‌بیت می‌داند، غم‌انگیز است، اما از سوی دیگر می‌تواند باعث غرور هر یک از شیعیان و حتی هر انسان آزاده‌ای شود، زیرا در این دوران، استبداد با تمام اعوان و انصارش، عملا خود را در برابر امام عاجز می‌بیند، نه براحتی می‌تواند ایشان را به شهادت برساند و نه می‌تواند او را به حال خود رها کند، چون قدرت مردمی ناشی از شخصیت معنوی امام، او را به جایگاهی رسانده که حاکمیت جور نسبت به هر فعل یا انفعالی در برابر ایشان، احساس خطر کند.

ولادت این فخر شیعه را نه صرفا به شیعیان، بلکه به همه انسان‌های آزاده و آزادیخواه، که قدرت درونی را به جایی رساندند که در دل، جایی برای هراس از قدرت‌های جور باقی نگذاشتند، تبریک باید گفت.

محمدحسین فیض - جام‌جم