پشت بازیکنان به هیچ جا گرم نیست

حالا صحبت تحریم تیم ملی است و ائتلاف علیه رئیس فدراسیون. با کوزه‌گری که صحبت می‌کنیم دوست دارد هنوز از همان اتحادی حرف بزند که تیم ملی هندبال را برای نخستین‌بار به جام جهانی برد، اما حرف ملی‌پوشان هندبال چیز دیگری است. با الله‌کرم استکی، درباره حواشی این روزهای هندبال صحبت کردیم. او یکی از کسانی است که پای آن نامه اعتراض‌آمیز را امضا کرد تا مقابل رئیس فدراسیون بایستد، اما به هر حال خواسته‌های یک پای این دعوا را هم باید شنید.

کمتر کسی فکر می‌کرد افتخارآفرینان تیم ملی هندبال، بعد از آن که برای صعود به جام جهانی با هم متحد شدند، علیه ریاست فدراسیون با هم متحد شوند...

بروبچه‌های هندبال نه قصد دخالت در کار وزیر را دارند و نه می‌خواهند به جای رئیس فدراسیون تصمیم بگیرند. ما فقط از شرایط موجود گلایه داریم، چون معتقدیم در حقمان بی‌عدالتی شده است.

از کدام بی‌عدالتی صحبت می‌کنید؟

آن از وضع پاداش دادن آقایان، آن هم از وضع استقبال‌کردن. در مراسم استقبال نه یک نفر از وزارت ورزش آمد، نه یک نفر از کمیته ملی المپیک. از طرفی چند سال است در رده‌های سنی نوجوانان و جوانان مقام می‌آوریم، اما با سه،‌ چهار سکه سروته قضیه را هم می‌آورند. الان هم که برای نخستین‌بار به رقابت‌های جهانی صعود کرده‌ایم باز دست آقایان خالی است. انگار فدراسیون فقط در حد اعزام تیم به مسابقات بودجه دارد و بس.

یعنی قبل از اعزام به مسابقات مقدماتی جام جهانی کوچکترین توجهی به شما نشد؟!

از همان روز اولی که اردوهای تیم ملی شروع شد، فدراسیون گفت بودجه‌ای ندارد. بودجه ما فقط در این حد بود که تیم ملی بتواند در مسابقات مقدماتی جام جهانی شرکت کند. باور کنید اعضای تیم ملی هندبال در مقایسه با رشته‌های دیگر با توجه به امکاناتی که در اختیار آنها وجود دارد و در اختیار ما نیست، واقعا شاهکار کردند. قبل از مسابقات مقدماتی جام جهانی، کوزه‌گری مصاحبه کرد و گفت پاداش خوبی برای صعود تیم ملی هندبال به رقابت‌های جهانی در نظر گرفتیم. آیا منظور او از پاداش‌های خوب همان 500 دلاری بود که به بچه‌ها دادند؟ یعنی پاداش نخستین صعود تیم ملی هندبال به رقابت‌های جهانی یک میلیون و 500 هزار تومان است؟

کل پاداشی که بابت کسب مجوز جام جهانی گرفتید همین 500 دلار بود؟

نه! پنج میلیون تومان هم از وزیر گرفتیم آن هم پس از آن که آقایان دیدند بروبچه‌های تیم ملی هندبال در حال اعتراض‌کردن به شرایط موجود هستند. باور کنید ما حتی می‌خواستیم آن پاداش‌های پنج میلیونی را جمع کنیم و به وزیر ورزش برگردانیم، اما برخی ملی پوشان واقعا به همین مبلغ هم نیازداشتند. 80 درصد بچه‌های تیم ملی متاهل و مستاجر هستند. برخی ملی‌پوشان واقعا مشکل مالی دارند. من در همین تیم ملی کسی را می‌شناسم که توان خرید یک کفش اورجینال هندبال را ندارد. تا کی باید سکوت کنیم و چیزی نگوییم. بعضی از بچه‌ها واقعا شرمنده زن و بچه‌هایشان هستند، اما آقایان دائم می‌گویند از پول حرف نزنید. ما واقعا مظلوم هستیم.

البته معترض بودن با این که بازیکنان تیم ملی نامه‌ای علیه رئیس فدراسیون بنویسند و پای آن را امضا کنند فرق دارد...

ما در آن نامه برای کسی خط و نشان نکشیده‌ایم. فقط حرفمان این بود که اصل را درست کنید. ما می‌گوییم آقای کوزه‌گری چرا به خاطر خودخواهی و منیت جامعه هندبال را خراب می‌کنید. دو سال پیش همه ما گفتیم ریمانیچ بی‌اخلاق است و دائم فحاشی می‌کند، اما او در جواب گفت با بازیکن سالاری مبارزه می‌کنیم. به خدا خود ما هم موافق بازیکن‌سالاری نیستیم، اما این که نمی‌شود هر وقت اعتراض می‌کنیم این طور استنباط شود که به دنبال منافع خودمان هستیم. باور کنید این دفعه هم اگر درست مدیریت نشود همان اتفاقی خواهد افتاد که در زمان ریمانیچ افتاد.

اما شما به بازگشت ماچک هم اعتراض داشتید.

بله! ما احساس می‌کنیم فدراسیون با آوردن این مربی قصد داشت با ملی‌پوشان لجبازی کند. ماچک مربی خوبی است. تیم ملی هندبال ایران با این مربی به فینال بازی‌های آسیایی اینچئون رفت، اما چرا این مربی را همان موقع که هندبال ایران در مسیر پیشرفت قرار داشت حفظ نکردند. اگر همان موقع ماچک می‌ماند حال و روز هندبال ایران خیلی بهتر از الان بود. چرا آن موقع کسی به فکر تمدید قرارداد ماچک نبود. چهار سال پیش که هندبال ایران با ماچک مدال نقره بازی‌های آسیایی را به دست آورد، همه ما از فدراسیون خواستیم تا این مربی را نگه دارد، اما کسی به این خواسته ما توجهی نکرد. مطمئن باشید اگر همان زمان ماچک را نگه می‌داشتند الان حال و روز هندبال ایران خیلی بهتر از اینها بود. من باز هم تاکید می‌کنم ما مشکلی با ماچک نداریم. فقط معتقدم این تصمیم از روی لج و لجبازی است. تصمیمی مدبرانه نیست که منافع ملی هندبال در آن لحاظ شده باشد.

ما نمی‌گوییم ماچک مربی بدی است، اما هندبال ایران در این مقطع به یک مربی طراز اول نیاز دارد؛ یکی مثل ولاسکو در والیبال یا کرش در فوتبال. کسی که نامش برای تیم ملی یک اعتبار باشد

در هر حال بازگشت ماچک می‌تواند خبری خوشحال‌کننده باشد.

ما نمی‌گوییم ماچک مربی بدی است، اما هندبال ایران در این مقطع به یک مربی طراز اول نیاز دارد؛ یکی مثل ولاسکو در والیبال یا کرش در فوتبال. کسی که نامش برای تیم ملی یک اعتبار باشد.

اما به هر حال انتخاب سرمربی تیم ملی در حیطه اختیارات فدراسیون هندبال است و این که بازیکنان بخواهند دراین باره نظر بدهند، خیلی درست نیست...

قبول داریم، اما این تصمیم واقعا اشتباه بود. جام جهانی مثل یک ویترین بزرگ می‌ماند و این خیلی اهمیت دارد که با یک مربی بزرگ در این رقابت‌ها شرکت کنیم. اگر مسئولان فدراسیون واقعا دلسوز تیم ملی هستند، بهتر بود با یک مربی طراز اول وارد مذاکره می‌شدند. قطری‌ها بهترین مربی دنیا را با ماهی 70 هزار یورو استخدام کرده‌اند، آن وقت ما با کمترین هزینه رفته‌ایم سراغ ماچک.

یعنی شما رئیس فدراسیون را مقصر این کاستی‌ها می‌دانید؟

بله! کوزه‌گری قدرت این را ندارد که پیگیر مطالبات باشد. حرف هم که می‌زنیم ما را با سیدمهدی رحمتی مقایسه کرده و تهدید می‌کنند مثل کرش شما را هم از تیم ملی کنار می‌گذاریم. من اگر قراردادم مثل مهدی رحمتی بود، با وجود این ناملایمات اصلا به تیم ملی نمی‌آمدم. به چه زبانی بگویم. کسانی که در تیم ملی هندبال بازی می‌کنند هیچ کدام 100 میلیون تومان دریافت نمی‌کنند.

قراردادهای شما در هندبال چه میزان است؟

تا دو سال پیش سقف قراردادهای هندبال فقط 40 میلیون تومان بود که آن هم بازیکنان ملی‌پوش مثل من این مبلغ را دریافت می‌کردند. به دلیل همین قراردادها پایین بود که من به قطر رفتم، اما شرایط بازی در کشورهای خارجی برای همه بازیکنان ملی‌پوش مهیا نیست و آنها حق دارند معترض باشند. هنوز هم بازیکنان ملی‌پوشی داریم که 30 یا 40 میلیون تومان با تیم‌های باشگاهی قرارداد امضا کرده‌اند. تازه این پول را هم معلوم نیست چه زمان و چگونه دریافت کنند. باور کنید بسیاری از بروبچه‌های هندبال اگر در آژانس کار کنند، بیشتر درآمد خواهند داشت. بعد هم که ورزش را کنار بگذاریم، نه کاری داریم و نه پشتوانه‌ای.

فقط بحث اعضای تیم ملی هندبال تبعیض‌های مالی است یا مشکلات مدیریت هم وجود دارد؟

قطعا مشکلات مدیریتی هم وجود دارد. هیچ برنامه‌ریزی درستی در فدراسیون هندبال حاکم نیست. ما فقط با پنج بازی تدارکاتی به مسابقات رفتیم. این درحالی است که کشورهایی مثل عربستان و کره جنوبی سه یا چهار ماه در اردوهای اروپایی حضور داشتند. همین بحرین برای برپایی اردوهای تدارکاتی به مجارستان، آلمان و اسپانیا رفته بود، اما تیم ما بدون هیچ کدام از این اردوها به رقابت‌های آسیایی رفت و سهمیه گرفت. به خدا قدر این بازیکنان را باید دانست.

البته درباره آن نامه اعتراض‌آمیز می‌گویند پشت شما به جایی گرم است که اینچنین علیه فدراسیون موضع گرفته‌اید؟

اتفاقا پشت‌مان به هیچ کجا گرم نیست. خیلی‌ها فکر می‌کنند ما می‌خواهیم برای تیم ملی شاخ و شانه بکشیم یا در کار رئیس فدراسیون دخالت کنیم، اما حقیقت این است که شرایط واقعا شرایط بدی است. شما الان به تیم‌های پایه نگاه کنید. زمان آقای رحیمی یکی را آوردند که با بازیکنان رده‌های سنی نونهالان و نوجوانان کار کند. یکی را هم گذاشتند بالای سر بروبچه‌های جوانان که خود ما بودیم. روی این مقاطع از لحاظ تکنیکی، تاکتیکی و بدنسازی کار شد و که نتیجه‌اش را بعد از چند سال در بزرگسالان دیدیم. اما الان در سطح پایه اصلا وضع خوبی حاکم نیست. بازیکنان مستعد بسیاری داریم که هم انگیزه دارند و هم انرژی و علاقه، اما کمتر به آنها توجه می‌شود. چرا؟ چون بودجه نداریم.

در حال حاضر بسیاری از پیشکسوتان ناراضی هستند، بازیکنان و مربیان ناراضی هستند، داوران هم یکی پس از دیگری استعفا می‌دهند. همه از شرایط ناراضی هستند، اما آب از آب تکان نمی‌خورد. خب آقای کوزه‌گری شما که نمی‌توانید بودجه تامین کنید استعفایتان را بنویسید و با یک یا علی بروید. اجازه بدهید یک نفر بیاید که به هندبال رونق بدهد. همه رشته‌ها روز به روز در حال پیشرفت است، اما در هندبال فقط شاهد گسترش مشکلات مالی و تعلیق تیم‌های باشگاهی هستیم. من معتقدم رئیس فدراسیونی که با داد و فریاد در وزارت ورزش حق بچه‌هایش را می‌گیرد رئیس فدراسیون است، نه کسی که با محافظه کاری فقط به دنبال ابقای پست و مقام خودش باشد. در رشته‌های دیگر هم اردوهای تدارکاتی خوب هست، هم مربی خوب، هم بدنساز، هم شارژ روحی و روانی اما در رشته ما همه کارها با یا علی پیش می‌رود. نه برنامه درستی داریم و نه هدفگذاری مشخصی. وقتی داورزنی می‌گوید هدف تیم ملی والیبال کسب مقام در المپیک است همه ما لذت می‌بریم. این هدف بزرگی است، اما در هندبال پتانسیل زیادی وجود دارد، اما هیچ هدفی وجود ندارد.

با وجود همه این دلخوری‌ها تیم در مسابقات مقدماتی جام جهانی شاهکار کرد. از حال و هوای آن مسابقات بگویید.

قبل از این که برویم همه می‌گفتند زنگ تفریح خواهید بود، اما تیم همدل شده بود و بچه‌ها غیرتی بازی کردند. از طرفی رافائل هم صمیمیت خوبی بین بازیکنان ایجاد کرده بود و با همین همدلی توانستیم جواز حضور در جام جهانی را به دست بیاوریم. بچه‌ها واقعا غیرت کردند. تساوی با کره جنوبی و عربستان نتایج ارزشمندی بود. در مقابل، بحرین هم با وجود همه آن بی‌حرمتی‌ها همدل شدیم تا با کسب یک تساوی به جام جهانی صعود کنیم. ما اگر کمی خودباوری داشتیم حتی می‌توانستیم قطر را شکست بدهیم.

تصمیم شما برای آینده چیست. واقعا دیگر قصد ندارید به تیم ملی برگردید؟

اردوهای تیم ملی که فعلا تعطیل است و بازیکنان تا اردیبهشت درگیر رقابت‌های لیگ هستند. بعد از آن اردو‌های تیم ملی آغاز می‌شود. البته باید منتظر بمانیم و ببینیم فدراسیون چه تصمیمی خواهد گرفت، اما من به شخصه خسته شده‌ام و قصد بازگشت به تیم ملی را ندارم.

انتظارات از هندبال بالا رفته است. فکر می‌کنید با ادامه این روند تیم ملی بتواند توقعات را برآورده کند؟

من به شما قول می‌دهم اگر شرایط درست شود در بازی‌های آسیایی ایران فینالیست می‌شود و در جام جهانی هم به عنوان پدیده معرفی خواهد شد.

آینده هندبال ایران را چطور می‌بینید؟

آینده هندبال ایران روشن است، ولی با این مدیریت نه.

نکته‌ای هست که در پایان بخواهید به آن اشاره کنید؟

حرف پایانی من با آقای وزیر است. من از ایشان می‌خواهم به جای آن که بگویید باید با بازیکن‌سالاری مقابله شود، کمی هم برای شنیدن مشکلات بچه‌ها وقت بگذارد. این زشت است که ما بخواهیم در رسانه ملی فریاد بزنیم و از مشکلاتمان بگوییم، اما در وزارت ورزش کسی نباشد که حرف‌مان را بشنود. تنها انتظار بازیکنان تیم ملی هندبال از شخص وزیر ورزش این است که یکطرفه به قاضی نرود.

رضا پورعالی/ گروه ورزش