زفاف: دانستنی‌های رفتار مردانه در اولین شب عروسی

جام جم سرا: تازه عروس‌ها معمولا بنا به طبیعت، از نخستین شب بعد از ازدواج اکراه و هراس دارند و علت آن هم اغلب تصور درد جسمانی نیست که اگر همراه با آرامش و خودداری و صبوری مرد باشد خیلی جزئی است؛ بل که غالبا خود دختر هم نمی‌داند علت این هراس و اکراه در کجاست!
در واقع تازه عروس در این مرحله دچار نوعی «شرم» نیز هست؛ زیرا زن در این مرحله که وارد حیات زناشویی می‌گردد، دگرگونی مهمی در برابر خود می‌بیند و به زندگی آینده و مسوولیت‌ها و خطرهای آن می‌اندیشد و از آن واهمه دارد. همه این واهمه‌ها، چه زن از آن آگاه باشد و چه نباشد، قابل ملاحظه و شایسته توجه است.
این وظیفه شوهر است که وجود این هراس فطری زن را دریابد و همواره آن را به یاد داشته باشد. بنابراین، بهترین فرصت برای جلب اطمینان زن و نشان دادن درک متقابل از سوی مرد در همین دوره کوتاه است.

معروف است که زفاف را نباید با جبر آغاز کرد. ما می‌گوییم در کار رفع دوشیزگی نه تنها جبری نباید در کار باشد بلکه این عمل باید دنباله و نتیجه نوازشهای صبورانه و معاشقه باشد. شوهر برای رفع هراس و شرم باید عروس را بتدریج متمایل و راغب نماید نه آنکه با شتابکاری، تنها در فکر فرونشاندن حس شهوت خویش باشد. در این صورت فقط جسم زن را تصرف کرده و از همراهی روح او ناتوان مانده است.
بنابراین شوهر در شب زفاف باید تمام تمهیدات لازم را به کار گیرد و در ‌‌نهایت ملایمت و ظرافت عمل کند و بداند که کوچک‌ترین اشتباه، چندان خستگی و دل آزردگی به دنبال خواهد داشت که به آسانی التیام پذیر نخواهد بود و‌ گاه تا پایان زندگی زناشویی آثار آن بر جای می‌ماند.

اما مهمتر از اینها، آن است که از نظر روان‌شناسی این دردهای روحی منجر به پیدایش هزاران نوع اختلالات فکری، غم و اندوه مزمن می‌گردد که درمان آن بسیار مشکل خواهد بود زیرا اغلب منشا و علت اصلی آن ناشناخته می‌ماند.

در واقع علت سرد مزاجی بسیاری از زنانی که لذت جنسی نمی‌برند و در طول دوران بعدی زندگی زناشویی خود پیشنهادی به همسرشان در این زمینه نمی دهند از جمله همین است که در شب زفاف و پوشیده از فکر و خیال مرد، ناگواری دیده و رنج و تب روحی کشیده‌اند و در نتیجه این تالمات در ضمیر پنهان آن‌ها مانده است. چنین تألمی، اختلالات جسمی و روانی دیگری را هم البته با خود خواهد آورد: بسیاری از امراض دیگر چون پریشانخیالی و بیماریهای عصبی غالبا در اثر همین رویدادهای بظاهر کوچک شب زفاف ایجاد می‌شود. این است که باز تکرار می‌کنیم در نوازش و مهربانی و رعایت حال تازه عروس به ویژه در شب رفاف به هیچ نباید کوتاهی کرد.

هیچ دختری فطرتاً مرد را مختار نخواهد دانست تا هر چه می‌خواهد بکند و اگر حجب و حیای عروس یا هر علت ناشناخته دیگر مانع از آن است که به میل تسلیم شود، بهتر است یک شب یا حتی شبهای متعدد، زفاف را به عقب اندازید تا او ابتدا به تماس جسمانی خو بگیرد و در مراحل بعدی با آرامش خاطر مشتاق و راغب به ارتباط جنسی شود.

درست است که می گویند عمر انسان کوتاه است اما زندگی آن قدر کوتاه نیست که چنین شتابکاری لازم باشد! بخصوص تأکید می شود که در این دوره، صبر و متانت و حوصله به پیروزی و کامروایی در آینده خواهد انجامید. اگر داماد به دلیل ضعف نفس و سستی در رفتار، بخواهد به هر نحو عمل را انجام دهد به نتیجه نمی‌رسد.

اصولا زن وقتی هم حاضر و راغب به تسلیم است طبیعتا می‌خواهد بر او ظفر یابند ولی بین فتح عاشقانه و استیلای وحشیانه تفاوت بسیار است. این از جمله تفاوتهایی است که ظاهرا بسیاری از مردهای جوان در ابتدای زندگی زناشویی از آن غافل می مانند و در آینده زندگی خود نیز از خود می پرسند چرا بر خلاف آنها همسرشان پیشنهادی در این زمینه نمی دهد. مرد باید با فراست دریابد که زمان مناسب عمل زناشویی چه هنگام فرا رسیده است.

نکته دیگری که باید به آن اشاره شود این است که بسیاری از مردان جوان در اولین مواجهه خود با بدن همسرشان، ممکن است رفتاری انجام دهند که به روان خود و بویژه زن لطمه وارد کند. به عنوان مثال ممکن است آنها تصوراتی در ذهن خود از زنان داشته باشند که پس از مواجهه با آن ناخودآگاه لب به بیان شگفتی، تعجب یا حتی بروز رفتاری در زبان بدنشان شود و این نکته از نظر زن پوشیده نماند. بنابراین پیشنهاد می شود زفاف را با تصوراتتان پیش نبرید. اگر برخلاف تصورتان موردی در بدن زن مشاهده کردید، هرگز آن را آشکار نکنید یا اظهار تعجب نکنید مبادا زن اندوهگین شود و آن را مایه حقارت پندارد. یادتان باشد همچون اثر انگشت که شبیه دیگری نیست، بدن افراد هم متفاوت است.(خانواده سالم، با ویرایش و تغییر)