مخمصه‌های بالقوه

موضوع ولی این نیست؛ یک لحظه چشم‌تان را ببندید و خوب همه چیز را مرور کنید، چند تا از اینها دوروبرتان هست؛ از همین‌هایی که براحتی نمی‌توانید ازشان دل بکنید. زیادند نه؟ اینها مخمصه‌های بالقوه‌اند. بله، همین‌هایی که دوست‌شان دارید، که بودن‌شان زندگی‌تان است و آرامش‌تان، یک روز با نبودن‌شان دمار از روزگارتان در می‌آورند. شب و روزتان را یکی می‌کنند، می‌شوند مخمصه زندگی‌تان، زیر و رویش می‌کنند. نخیر، آیه‌یاس خواندن نیست، حقیقت مطلق است. به دریا رفته می‌داند مصیبت‌های توفان را. یک چشم که بچرخانید کلی از این به دریا رفته‌ها را می‌بینید؛ هجران‌کشید‌ه‌ها، مصیبت‌دیده‌ها، بازنده‌ها و.... بپرسید به شما می‌گویند؛ همین دلبستگی‌ها که زمانی حال و حاصل عمرشان بودند، اصلا دلیل زنده بودن‌شان بودند، موقعی که تبدیل به مخمصه شدند چه بر سرشان آورده‌اند.

مخمصه‌های بالقوه زندگی‌تان را شناسایی کنید، به آنها فکر کنید، حواس‌تان باشد که هیچ وقت به فعلیت نرسند؛ اما احتمال رسیدن‌شان را به رسمیت بشناسید. یک گوشه خیلی کوچکی از ذهن‌تان ـ نه به اندازه‌ای که خوشی‌ها را زهرمارتان کند ـ را به این احتمال اختصاص دهید. گاهی به آن رجوع کنید، سریع هم عبور کردید اشکالی ندارد ولی حتما این کار را بکنید.

این البته نفی وابستگی نیست، آدم‌ها لاجرم وابسته می‌شوند و هیچ کاری‌اش هم نمی‌شود کرد. حداقلش ولی این است که وقتی در مخمصه افتادید، موقعیت این‌قدر برایتان غریب نیست که ناگهان بشکنید، فروبریزید و هست‌ونیست‌تان بر باد برود.

عباس رضایی ثمرین