با خودت قهر نباش، از زندگی لذت ببر

آدم‌هایی که با خودشان قهرند، یک جورهایی چشم ندارند خودشان را ببینند، از همه چیز خودشان بدشان می‌آید. این آدم‌ها بخصوص وقتی پیر می‌شوند، همه آلبوم‌هایشان را که حرف از جوانی می‌زند از دور و برشان جمع می‌کنند، عکس‌های زمان جوانی خود را که در کنار همسرشان بوده‌اند از روی دیوار برمی‌دارند و حتی گاهی آینه‌ها را هم از دیوارهای خانه جمع می‌کنند. آنها خودشان را دوست ندارند، احساس شکست می‌کنند. فکر می‌کنند آن‌طوری که باید می‌بوده‌اند نیستند و زندگی گذشته و رفته و دیگر هیچ فرصت جبرانی هم ندارند. به خاطر همین می‌خواهند از خودشان انتقام بگیرند و هرگز اشتباهات گذشته خود را نمی‌بخشند.

بعضی دیگر آنهایی هستند که از پیری بیزارند. در دوران جوانی زیبا و خواستنی بوده‌اند و اکنون کسانی که به خاطر زیبایی ظاهرشان دور و برشان بوده‌اند از اطرافشان پراکنده شده‌اند و تنها مانده‌اند. آنها دیگر به آینه نگاه نمی‌کنند و با رویای شیرین گذشته زندگی را سپری می‌کنند. دلشان پر از غم است و می‌خواهند این راه طولانی و دشوار هرچه زودتر به پایان برسد و از قهر با خودشان خلاص شوند.

دسته دیگر آنهایی هستند که در زندگی طولانی خود خطاهای بسیار کرده‌اند و نمی‌توانند خود را ببخشند. آنها به خود سخت می‌گیرند و رابطه خود را با دیگران قطع می‌کنند زیرا فکر می‌کنند مستحق هیچ چیز خوشایندی نیستند و نمی‌خواهند با رفتار خشن و گذشته سیاه خود دیگران را نیز بیازارند.

ضعیف‌تر‌ها هم گاهی با خود قهرمی‌کنند. آنها که توانایی‌های جسمی شان کاهش یافته است و دیگر مثل سابق نمی‌توانند زرنگ و فعال باشند و کارهایشان را خودشان انجام دهند. این دسته از خود ضعیفشان بیزارند و سعی می‌کنند مقابل چشم دیگران این ضعف را ابراز نکنند و این یعنی قطع ارتباط با خود و دیگران.

بیایید مهربان باشیم. اول با خود. اگر خود را دوست نداشته باشیم و نبخشیم از دیگران چطور باید انتظار بخشش و محبت داشته باشیم. هیچ‌وقت نباید فراموش کرد که همه ما انسانیم، انسان‌هایی جایزالخطا که همین ما را برای خدا دوست‌داشتنی کرده است که می‌توانیم انتخاب کنیم خوب یا بد باشیم و به خاطر آن در طول زندگی آنچه برایمان رقم می‌خورد حاصل رفتار و کردار ماست. پس خواه ناخواه طبیعت، آنچه را که کرده‌ایم به خودمان برمی‌گرداند. بنابراین چرا به خودمان بیش از این سخت بگیریم؟

کافی است خوب باشیم. بهترین وضعی که می‌توانیم را برای خود فراهم کنیم و همه و خود را دوست داشته باشیم. مگر می‌توان فرد دوست داشتنی خدا را دوست نداشت و همه می‌دانیم که خدا ما را دوست دارد. برای خطا راه بخشش باز است و برای ضعف کمک گرفتن از خدا و مردمان نیکوکار راه خوبی است، برای تغییر جسمانی، پذیرش و تطبیق، تنها راه ادامه مسیر است و این سختی‌هاست که ما را به اینجا می‌رساند.

اینجا که گیس سفید فامیل و ریش سفید محله و بزرگ خاندان می‌شویم. این همه احترام و رتبه به هر حال سختی‌هایی نیز دارد. پس بیایید از هم اکنون آماده باشیم سالمندی خود را با همه گذشته و آینده‌اش و همه سختی‌ها و دردهایش دوست بداریم.

چاردیواری - ضمیمه دوشنبه روزنامه جام جم