عاشقانه‌ای در سـرما

می 2006 بود و در حال انجام پروژه‌ای مربوط به حیات وحش پاکستان بودم. این پرندگان دم سرخ کوهی هستند که معمولا در هوای برفی یافت می‌شوند. در آن ارتفاع، سطح اکسیژن بسیار پایین است. با گذشت چند دقیقه سردرد شدید، دردهای مداوم و خسته شدن سراغ‌تان می‌آید. برای این کار نیاز به ریه‌های قوی و قدرت بالا دارید تا بتوانید مسیر را ادامه دهید. یک اشتباه ممکن است به قیمت جانتان تمام شود. اما زیبایی موجود در آن ارتفاع، بی‌نظیر است.

سه ساعت طول کشید تا توانستم این عکس را بگیرم. وقتی از پرندگان عکس می‌اندازید، اگر یک قدم به سمت‌شان بروید آنها 10 قدم دورتر می‌شوند؛ اگر هم یک قدم دیگر بردارید، از مقابل چشمانتان کاملا دور می‌شوند.

آن‌گاه باید نشست و منتظر ماند. اگر خوش‌شانس باشید، ممکن است پرنده دیگری بیاید. وقتی از تمام این کارها خسته شدم، پشت یک تخته‌سنگ بزرگ پنهان و متوجه پرنده ماده شدم که این‌طور روی سنگ نشسته بود. سپس در نزدیکی آنجا نشسته و 40 دقیقه منتظر ماندم تا پرنده نر هم آمد. هوا بشدت سرد بود و برف می‌بارید. دوربینم سه مرتبه از کار افتاد و در این میان، انگشت‌هایم نیز بی‌حس شده بود.

از نظر من این یک عکس عاشقانه است. این پرندگان در حال ابراز عشق و محبت به هم بودند و بارش برف نیز صحنه‌ای زیبا درست کرده بود. گویی در این عکس پرنده نر با حالت خواهش و التماس به پرنده ماده می‌گوید: بیا با هم باشیم و زندگی تازه‌ای را شروع کنیم.

به عقیده من، عکاسی از حیات وحش نوعی از مذهب است؛ راهی برای انتقال احساس درونی خود به جهان خارج. دوست دارم با کارها و عکس‌هایم عشق به طبیعت را نشان دهم. به هر کجای جهان که سفر کنید، پرندگان به یک شکل زندگی می‌کنند. این ما هستیم که سعی می‌کنیم جهان پیرامون خود را تغییر دهیم.

درباره عکاس

تولد: سال 1976، گوجران والا در پاکستان

الگوها: جای میسل، مایکل نیکولز، جوئل سارتور و جیم برندن برگ

فراز: همکاری با برنامه سازمان جهانی حیات وحش در پاکستان

فرود: انتخاب بین حسابداری و عکاسی

نصیحت: در هر کاری صبر کرده، بررسی دقیق انجام داده و سپس آن را احساس کنید. سربازی که هدف نداشته باشد، یک تیرانداز بیشتر نیست. این موضوع برای عکاس‌ها هم صادق است.

راوی: هما خلیلی ـ گاردین

مترجم: حسین خلیلی / چمدان (ضمیمه آخر هفته روزنامه جام​جم)