مثلا یک پیرزن 70 ساله پای ماهواره نشسته است و یکی از شبکههای ماهوارهای را نگاه میکند و از سوی دیگر یکی دیگر از شبکههای ماهوارهای برنامه دیگری دارد و میخواهد شبکه را عوض کند تا برنامه دیگری راببیند ولی نمیتواند، چراکه او به این ابزار آشنا نیست. این مادر کهنسال، یک نوه 8 ، 9 ساله هم در خانه دارد و مادر بزرگ باید از این نوه کمک بخواهد تا این کار را انجام دهد و این نوه مرتبا به مادربزرگش میگوید که چطور باید شبکهها را عوض کند، ولی مادربزرگ یاد نمیگیرد، توانایی یاد گرفتن در این سن و سال را ندارد و نهایتا نوه از دست مادر بزرگ عصبانی میشود و میگوید آخر من چند بار باید بگویم، چرا یاد نمیگیرید. خوب این رابطه که به این شکل بین مادربزرگ و نوه ایجاد شده، هیچ دلیل دیگری ندارد جز حضور ابزارهای ارتباطی جدید و پیشرفت فناوری و عوض شدن ابزار ارتباطی که جهانهای جدیدی را ایجاد کرده و در نتیجه کسانی که با این ابزارها آشنا نیستند، وارد این جهان نمیشوند و خواهناخواه این فاصلهها تحمیل میشود. من تاکیدم در اینجا به اهمیت مساله فناوری در ایجاد تفاوت جهانهای دو نسل و روابط بین دو نسل است. یک نسل، به دلیل ناآشنایی با این فناوریها، نمیتوانند در ایجاد ارتباط، بیش از پیش جلو بروند و در نتیجه وارد جهانی که نسل جدید وارد آن شده، نمیشوند. مسلما دو نفر که در دو جهان مختلف زندگی میکنند، نمیتوانند ارتباط موفقی با هم داشته باشند.
البته تفاوت نسلها جنبههای مختلفی دارد، ولی این جنبه به حوزه فعالیت و مهارت من ارتباط دارد. من شاهدم سرعت فناوری، باعث ایجاد شکافی در روابط نسلها شده، چراکه یک نسل اصلا نمیتواند وارد جهانی شود که فناوری جدید آن را ایجاد کرده است و از آنجا که نسل جدید، وارد این جهانهای جدید شدهاند، نسلی که وارد این جهانها نشده، با نسل جدید از جهاتی وارد ارتباط نمیشوند و به این شکل، بین نسلها فاصله ایجاد میشود.
علیرضا داوودنژاد
فیلمساز
دانشیار حقوق بینالملل دانشگاه تهران در یادداشتی اختصاصی برای جام جم آنلاین مطرح کرد
یک پژوهشگر روابط بینالملل در گفتگو با جام جم آنلاین مطرح کرد
در یادداشتی اختصاصی برای جام جم آنلاین مطرح شد
یک کارشناس روابط بینالملل در گفتگو با جامجمآنلاین مطرح کرد