اشک‌های زیادی ریختم، اما مایوس نشدم

اندونزی شاهد درخشش دختر 19 ساله قائمشهری ایران بود که با شکست کاراته‌کای ویتنامی نام خود را به عنوان نخستین دختر کاراته‌کای ایرانی که قهرمان جهان شده است ثبت کرد. زهره برزگر کاراته‌کای وزن 55 - کیلوگرم تیم ملی دختران در مسابقه‌های قهرمانی جهان در اندونزی موفق شد مدال طلای این رقابت‌ها را کسب کند.
مادر، مشوق اصلی
زهره برزگر در گفت‌وگو با «جام بانوان» درباره کسب مدال طلای مسابقه‌های قهرمانی جهان و کسانی که در این راه مشوق او بودند، عنوان کرد: خیلی خوشحالم که موفق شدم به این عنوان برسم. زمانی که کاراته را آغاز کردم حتی در رویاهایم هم به قهرمانی در این رشته فکر نمی‌کردم اما الان در بالاترین نقطه قرار دارم. تا قبل از این‌که روی سکوی قهرمانی جهان بایستم نمی‌دانستم قهرمانی چه معنا و حس و حالی دارد. باید بگویم در ابتدا به دلیل علاقه مادرم جذب کاراته شدم. البته خانواده هم کاملا ورزشی بودند. پدرم تکواندوکار و برادرم کشتی‌گیر بودند و دیگر خواهر دوقلویم هم کاراته‌کا. مادرم به دلیل مشکلاتی که برایش رخ داد نتوانست این رشته را ادامه بدهد وخیلی دوست داشت من و خواهرم به صورت حرفه‌ای کاراته کار کنیم. به غیر از خانواده در راه این موفقیت یک مربی بسیار خوب به نام لاله صمدی هم داشتم که باعشقی که به شاگردانش داشت باعث شد من به این جایگاه برسم و همیشه حس خوبی را به من انتقال می‌داد. بنابراین در راه رسیدن به این افتخار بزرگ افراد زیادی کنار من بودند که بدون آنها نمی‌توانستم به این موفقیت برسم.
اشک‌های التیام‌بخش
ایستادن روی سکوی قهرمانی جهان سختی‌هایی دارد که گاهی انسان را مایوس می‌کند. برزگر درباره این سختی‌ها هم گفت: من در این سال‌ها بیشتر از آن‌که آسیب‌ جسمانی دیده باشم، آسیب روحی دیده ام. در واقع هیچ گاه از نظر جسمی کم نیاوردم اما در برخی مقاطع، در تمرینات و رقابت‌های انتخابی چنان فشار و استرسی را تحمل کردم که فقط با اشک ریختن و گریه کردن می‌توانستم خود را التیام بدهم. با این حال هیچ گاه ناامید نشدم. اخلاق من به شکلی است که وقتی تحت فشار قرار می‌گیرم تلاش بیشتری برای رسیدن به هدفم می‌کنم وهیچ گاه نگفتم که کاراته را کنار می‌گذارم.
الگویی به نام حمیده عباسعلی
زهره برزگر که در 19 سالگی به مدال طلای جهانی رسیده است این انگیزه را دارد که مانند الگوی ورزشی خود به بهترین مدال‌ها در رده بزرگسالان برسد. او درباره چشم‌انداز و آرزوهای خود گفت: حمیده عباسعلی محبوب‌ترین چهره ورزشی من است. خیلی دوست دارم که تمام زندگی ورزشی من، حتی روی سکو رفتنم شبیه به او باشد. آرزوی من این است که در بازی‌های آسیایی مدال طلا بگیرم و همچنین مدال طلای بزرگسالان جهان را به افتخاراتم اضافه کنم. امیدوارم کاراته از سال 2020 در المپیک باشد و بتوانم در آن بازی‌ها هم مدال بگیرم.
آرزویی که محقق شد
زهره برزگر مانند دیگر بانوان ورزشکار با وجود کم‌توجهی‌هایی که از طرف مسئولان به این بخش وجود دارد در میدان بزرگ جهانی درخشید. او با بیان این‌که دختران ایران همیشه ثابت کرده‌اند که توانایی بالایی دارند، گفت: همیشه در ورزش بانوان کمبودهایی وجود داشته است اما دختران ایران در همه میادین توانایی بالای خود را ثابت کرده‌اند و با همین کمبود‌ها هم به بهترین جایگاه‌های بین‌المللی رسیده‌اند. من هم مانند دیگر بانوان ورزشکار هیچ گاه از امکانات کم مایوس نشدم اما مسئولان باید قدرت بانوان را باور کنند. متاسفانه مدال طلای یک خانم هیچ‌گاه به اندازه برنز یک ورزشکار مرد به چشم نمی‌آید و حتی در پرداخت جوایز هم این تبعیض وجود دارد که امیدوارم به مرور زمان این شرایط بهتر شود. برزگر در مورد خودش هم گفت: خانواده‌ام هیچ‌گاه با ورزش کردن من مشکلی نداشتند، فقط یک بار به دلیل رفت‌وآمد‌های زیاد به تهران و سختی این شرایط پدرم از من پرسید که این وضعیت تا چه زمانی ادامه دارد و تا کی می‌خواهی بدون حقوق کار کنی؟ من هم گفتم هر وقت قهرمان جهان شدم حتما به این شرایط می‌رسم. الان به جایی که می‌خواستم رسیدم. امیدوارم از این پس حقوقی برای من درنظر بگیرند و بتوانم مزایای خوبی را در اختیار داشته باشم. فکر می‌کنم با این مدالی که به دست آوردم می‌توانم این توقع را داشته باشم که بیشتر به من توجه شود و امکانات بهتری در اختیارم قرار بگیرد. من راه طولانی در پیش رو دارم و قطعا به تنهایی نمی‌توانم ادامه مسیر را بروم. به کمک همه مسئولان احتیاج دارم تا بتوانم در رده بزرگسالان هم به افتخار برسم و پرچم کشورم را در میادین بین‌المللی بالا ببرم و شایستگی زنان ایرانی را به همه نشان بدهم.

بدون شک دختران شایسته زیادی مانند زهره برزگر در ورزش ایران حضور دارند که باید از سوی مسئولان مورد حمایت و توجه قرار بگیرند تا بتوانند با انگیزه و البته بدون دغدغه فکری پله‌های ترقی را طی کنند و باعث افتخار ایران در جهان شوند.

شبنم روحی/ضمیمه جام بانوان