«تهرون، تهرون جای قشنگیه، اما مردمش بدن!». درست در جایی از فیلم «دختر لر» وقتی جعفر از گلنار می‌خواهد با او به تهران بیاید، گلنار در پاسخ به او این دیالوگ را می‌گوید. شاید بتوان این دیالوگ را نخستین تصویری دانست که سینمای ایران در همان ابتدای شکل‌گیری از پایتخت ارائه کرد و این در حالی است که از همان روز تا به حال ماجرای اغلب محصولات این سینما در پایتخت اتفاق افتاده‌است. اما سؤال اینجاست تصویری که سینمای ایران در این سال‌ها از تهران ارائه کرده تا چه حد مبتنی بر واقعیت بوده و چهره واقعی تهران را ترسیم کرده‌است؟ چقدر هویت محله‌ها، کوچه‌ها و خیابان‌های تهران را بازنمایی کرده‌است؟ اصلا دغدغه‌ای برای به تصویر کشیدن سیمای واقعی این شهر وجود دارد؟