حول حالنا الی احسن‌الحال

اهل روستا هر چه استغاثه کردند از پیشگاه پروردگار، ابری نیامد و بارانی نبارید. این شد که دست به دامن‌زنی عارف شدند از همان ولایت که ریش سپیدها می‌گفتند مستجاب‌الدعوه است و اگر دست به دعا بردارد، به یقین پذیرفته خواهد شد.

زن، تضرع مردم را که دید، رو به آسمان کرد و از خدا باران خواست و آنگاه پیش چشم‌های متحیر اهالی، جارویی برداشت و ایوان محقرش را رُفت و روب کرد. اهل روستا گلایه کردند که در این پریشانی و خشکسالی، چه وقت جارو کردن ایوان است؟! پیرزن پاسخ داد «ایوان اگر خاک داشته باشد، وقت باران گل می‌شود...».

زن عارف خواسته بود به مردم بفهماند وقتی دعا می‌کنند، اگر از ته دل باشد، باید چنان به استجابتش ایمان داشته باشند که برآورده حسابش کنند و حتی شرایط را برای اوقات پس از استجابتش مهیا کنند.

این فلسفه نوروز ماست ؛ مایی که برای حول حالنا، دست به دعا می‌شویم، مایی که از خدا احسن‌الحال طلب می‌کنیم، باید ایوان دلمان را جارو کنیم، طوری که انگار دعای‌مان برای طلب رحمت برآورده شده، ‌به همین خاطر است که هر نوروز، سرتا پا نو می‌شویم، به همین خاطر است که آشتی می‌کنیم، جمع می‌شویم دور هم برای گل گفتن و گل شنیدن. به همین خاطر است که به طبیعت سر می‌زنیم، احوال گیاهان را می‌پرسیم، سبزه می‌رویانیم، سفره هفت‌سین می‌اندازیم، به دید و بازدید می‌رویم و حال بیماران را می‌پرسیم.

حال خوش، حالی که تغییر کرده به سوی بهتر شدن، حالی که قرار است احسن‌الحال شود و احسن‌الحال بماند، بی‌شک، به‌دست نمی‌آید جز با کردار خوش و مگر آرامش دل می‌تواند چیزی جز صلح و عشق ورزی با آفریدگار، خویشتن، انسان‌ها و جهان باشد؟

همه حکایت نوروز همین است، همه شستن‌ها و سابیدن‌ها، پاک کردن‌ها و تازه پوشیدن‌ها و نشستن پای درد دل دوستان و آشنایانی که در 365 روز گذشته فرصت نشده سیر به حرف‌هایشان گوش کنیم.

همه حکایت نوروز همین است، هوای تازه، برگ‌ها و شکوفه‌های نورس، خاک جان گرفته و آسمان سخاوتمند. همه می‌گویند رستاخیز حال بعید نیست؛ فقط به شرط آن‌که ایوان دلمان را خاک بگیریم، به بهترین حال، ایمان بیاوریم و دیگرگونه بیاندیشیم و دیگرگونه رفتار کنیم تا دستاوردهایی متفاوت داشته باشیم.

مریم یوشی‌زاده - دبیر گروه جامعه