عوامل بی حسی پاها

بی‌حسی در پاها ممکن است ناشی از عوامل متعددی مانند نشستن طولانی‌مدت در یک وضعیت، آسیب‌های عصبی و یا دیابت باشد.

به گزارش جام جم آنلاین به نقل از  ایمنا، گاهی نشستن طولانی‌مدت در یک موقعیت، فشار زیادی به اعصاب وارد می‎کند و عبور جریان خون را کاهش می‌دهد. این امر باعث ایجاد بی‌حسی در ران‌ها و پاها می‌شود؛ با این وجود بی‌حسی طولانی‌مدت ممکن است نشانه‌ای از یک بیماری جدی باشد. در ادامه با بعضی از دلایل بی‌حسی  پاها و اقدامات لازم برای بهبود آن آشنا می‌شویم.

خواب‌ رفتن پاها

نشستن طولانی‌مدت روی پاها می‌تواند به‌طور موقت اعصاب پا را تحت فشار قرار دهد؛ بنابراین ارتباط بین مغز و اعصاب پا مختل شده که در اصطلاح پزشکی "پارستزی" (paresthesia) و در زبان عام خواب‎رفتگی نامیده می‌شود. این عارضه معمولاً با سوزش، مورمورشدن و احساس گزگز در پوست پاها همراه است. در این حالت با حرکت‌دادن پاها، بی حسی از بین می‌رود. با تغییر دادن موقعیت نشستن و پرهیز از قرار‎دادن پاها روی یکدیگر  می‌توان از بروز این مشکل تا حد زیادی پیشگیری کرد.
سیاتیک
سیاتیک (sciatic nerve)، قطورترین عصب بدن انسان است که از ناحیه کمر آغاز شده و تا انتهای پا امتداد دارد. در صورتی‌که این عصب تحت فشار قرار گیرد، ممکن است باعث بی‌حسی در پاها ‌شود. سیاتیک اغلب روی یک طرف بدن تأثیر می‌گذارد. مواردی نظیر نشستن طولانی‌مدت، داشتن اضافه وزن یا بالارفتن سن، باعث افزایش احتمال این عارضه می‌شود. بی‌حسی در پاها در اثر ایجاد فشار بر عصب سیاتیک، علاوه بر بی‌حسی پاها، با درد در ناحیه کمر تا پایین ران، تشدید درد در هنگام سرفه، عطسه و یا نشستن زیاد، ضعف عضلانی و مورمورشدن  پاها همراه است. سیاتیک خفیف گاهی به‌خودی‌خود از بین می‌رود؛ اگر این وضعیت بیش از یک هفته طول کشید، پس از وقوع تصادف آغاز شد و یا خود را با اختلالی در کنترل مثانه یا روده نشان داد، مشورت با پزشک ضروری است. مصرف بعضی از داروها مانند داروهای ضدالتهابی یا استروئیدی می‌تواند این درد را تسکین دهد. فیزیوتراپی نیز اغلب کمک می‌کند، اما در موارد شدید، برای برداشتن فشار از روی عصب ممکن است نیاز به عمل جراحی باشد.
دیابت
بالارفتن قند خون در مدت زمان طولانی ممکن است به اعصاب سراسر بدن و غالباً پاها و ران‌ها آسیب برساند. پزشکان معمولاً این عارضه را نوروپاتی محیطی می‌نامند. در این بیماری گاهی دست و بازو نیز بی‌حس شده و یا ممکن است در هنگام شب این وضعیت وخیم‌تر شود. بی‌حسی پاها در اثر دیابت، علاوه بر سوزن سوزنشدن پاها، ممکن است با درد شدید پا، ضعف عضلانی، برهم‌خوردن تعادل، زخم یا عفونت در پاها و درد در هنگام لمس آن‌ها همراه باشد. در این حالت، لازم است افراد قند خون خود را با کمک پزشک کنترل کنند؛ گاهی اوقات با گذشت زمان، صدمات مکرر پا منجر به ایجاد درد در مفاصل می‌شود.
بیماری شریانی محیطی
شریان‌ها هنگام التهاب یا آسیب‌دیدگی باریک شده و در نتیجه خون کافی به آن‌ها نمی‌رسد؛ این وضعیت، بیماری شریان محیطی (PAD) نام دارد. مصرف سیگار، چاقی یا فشار خون بالا، کلسترول بالا و دیابت احتمال ابتلا به این بیماری را افزایش می‌دهد. در این عارضه علاوه بر بی‌حسی، علائم دیگری مانند گرفتگی عضلات پا، احساس خستگی در باسن و پاها و احساس درد هنگام راه‌رفتن یا بالارفتن از پله‌ها نیز مشاهده می‌شود. از آنجا که چنین دردهایی اغلب با استراحت از بین می‌رود، ممکن است افراد سریعاً این علائم را فراموش کنند، اما بیماری شریانی محیطی می‌تواند احتمال حمله قلبی یا سکته مغزی را افزایش دهد. پزشکان اغلب داروهایی برای محافظت از قلب، کنترل علائم و تسکین درد تجویز می‌کنند.
مولتیپل اسکلروزیس (Multiple Sclerosis)
بی‌حسی یکی از علائم اولیه شایع مولتیپل اسکلروز (MS) است که در آن سیستم ایمنی مبتلایان به سیستم عصبی مرکزی آن‌ها حمله می‌کند. در این بیماری احساس سوزن‌سوزنی شدن در پاها  ایجاد می‌شود و یا بی‌حسی می‌تواند آنقدر شدید باشد که پاها احساس نشود و راه‌رفتن به سختی انجام شود. هیچ کدام از دو فرد مبتلا به ام‌اس، علائم یکسانی ندارند، اما علائمی مانند خستگی، گرفتگی یا اسپاسم عضلانی، ضعف عضلانی، احساس سرگیجه یا گیجی، مشکلات بینایی و تغییرات خلقی در اکثر افراد مشاهده می‌شود. در این بیماری بی‌حسی پاها گاهی عود کرده و گاهی بهبود می‌یابد. مصرف استروئیدهای تجویزشده می‌تواند به پایان سریع‌تر این احساس ناگهانی کمک کند. افراد باید در صورت مشاهده علائم ام‌اس، به پزشک مراجعه کنند. اگرچه هیچ درمانی برای این بیماری وجود ندارد، اما درمان زودرس ممکن است مانع از وخیم‌ترشدن مولتیپل اسکلروزیس شود.
تومور عصبی محیطی
 تومور عصبی محیطی به‌ندرت در عصب و یا نزدیکی عصبی که عضلات پاها را کنترل می‎کند، رشد می‌کند؛ این تومور معمولاً خوش‎خیم است، اما می‌تواند باعث ایجاد آسیب و دردهای عصبی شود. تومور عصبی محیطی با علائمی مانند تورم، توده زیر پوست، ضعف عضلانی و از دست‌دادن تعادل همراه است. در بعضی موارد ممکن است پزشک برای برداشتن تومور، عمل جراحی، شیمی‎درمانی یا پرتودرمانی را تجویز کند.