گاردهای بسته مشت‌های آماده

به گزارش جام جم آنلاین به نقل از روزنامه جام جم ، نزدیک ملی‌پوشان بوکس نشسته‌ام. سراغ دانیال شه‌بخش را از دوستانش می‌گیرم. اولین سهمیه‌دار بوکس ایران برای حضور در توکیو. جوانی که می‌خواهد در بیست و دو سالگی‌ پرچم ایران را بالا ببرد، دنیا را فتح کند و به همه بگوید؛ من از سیستان و بلوچستان آمده‌ام! با دانيال به سایه پناه می‌بریم. می‌پرسم: فکر می‌کردی یکی از شرط‌های مهم سلامتی تو برای این‌که اولین المپیک زندگی‌ات را تجربه کنی، همین تزریق واکسن کرونا باشد؟ می‌گوید: نه. زمانی که سهمیه را گرفتم اصلا فکر نمی‌کردم، المپیکی که برای حضور در آن لحظه‌شماری می‌کنم به تعویق بیفتد. چه رسد به کرونا، تلخی‌های آن و انتظار درمان. البته خدا را شکر که واکسن آمده است. امیدوارم امکان تزریق آن برای همه مردم فراهم شود.

 دهلی، آخرین ایستگاه بوکس آسیا تا المپیک

دانیال شه‌بخش، یکی از فرزندان خلف و با‌استعداد زادگاهش، زاهدان است از 13سالگی همزمان درس خوانده و کار کرده‌است. او با هدف حفظ استقلال مالی و در سودای ژیمناست شدن، هر روز، بعد از فراغت از مدرسه و کار، به ورزشگاه رفته، اما هر بار با درهای بسته سانس جوانان و بزرگسالان روبه‌رو شده تا این‌که عاقبت سر از سالن بوکس در آورده است: «من از کودکی بسیار پر جنب و جوش و با انرژی بودم و عاشق ژیمناستیک. فکر می‌کردم با آن می‌توانم پرواز کنم اما هیچ‌وقت نشد. شرایط اجازه نداد. وقتی به طور اتفاقی با بوکس آشنا شدم، حس کردم با روحیه‌ام سازگار است و از سال ٩١ این رشته را زیر نظر نوهتانی، مربی استان شروع کردم. او سال‌ها برای آموزشم زحمت کشید و در هر شرایطی از من حمایت کرد. من هم برای ماندن و ادامه مسیر تلاش کردم. دوست داشتم این فرصت را حفظ کنم. از سال ٩٧ به صورت ثابت عضو تیم‌ملی جوانان بوکس شدم. یک سال بعد در اولین میدان رسمی بزرگسالان موفق به کسب جواز المپیک شدم که این را هم به مربی‌ام مدیونم. در حال حاضر  استکی سرمربی تیم‌ملی‌ است اما به دلیل اهمیتی که به حفظ شرایط روانی و فنی‌ام می‌دهد از نوهتانی، مربی خودم در اردو دعوت کرده است. من از این بابت بسیار خوشحالم و از سرمربی تیم سپاسگزارم.»‌

‌  ملی‌پوش وزن ۵٧ کیلوگرم بوکس ایران که در مسابقات گزینشی المپیک امان، مقابل حریف هنگ‌کنگی در سه راند متوالی به برتری رسید و سهمیه المپیک را کسب کرد، این روزها در اردوی تیم‌ملی برای حضور در رقابت‌های قهرمانی آسیا بزرگسالان ٢٠٢١ به میزبانی هند تمرینات خود را دنبال می‌کند: «امیدوارم خرداد‌ماه، دهلی را با اتفاقات خوبی ترک کنم و با یک تجربه بیشتر پا بر رینگ توکیو‌بگذارم.»

رؤیای مدال توکیو برای سیستان و بلوچستان

سیستان و بلوچستان، با مردمانی سخاوتمند، سرزمین غم‌های بزرگ و شادی‌های اندک است. زادگاه رستم و زال و پهلوانان شاهنامه، و حالا دانیال که آرزوهای بزرگی در سر دارد. وقتی درباره هم استانی‌های خود حرف می‌زند با غرور خاصی تأکید می‌کند: «استان ما با وجود محرومیت‌های فراوان، استعدادهای ورزشی خوبی دارد. فقط امکان پرورش و فرصت معرفی، لازم داریم. از زمانی که سهمیه گرفته‌ام، سخت تمرین می‌کنم. برای شادی‌ همشهری‌ها. آرزو دارم از توکیو با بهترین مدال به ایران برگردم و سیستان و بلوچستان را با سربلندی به همه معرفی کنم. من با این رویا به المپیک می‌روم.»

مشت‌زنی

شاید این معادل فارسی برای بوکس تداعی کننده خشونت باشد. اگر پای صحبت بوکسورهای ایرانی بنشینید اغلب این جمله را می‌شنوید. آنها که در رینگ قدم می‌گذارند به ظرافت‌هایی اشاره می‌کنند که شايد بیرون از آن دیده نشود. دانیال هم یکی از همان‌هاست و معتقد است: «بوکس یعنی انرژی و اعتماد به نفس.»

شکست‌ناپذیر

خیلی هم عجیب نیست که الگوی ورزشی یک بوکسور، فوتبالیست باشد. دانیال دقیقا همین‌طور است. او رونالدو را دوست دارد و تلاش و شکست‌ناپذیری کریستیانو را دلیل آن می‌داند چراکه با وجود یک زندگی پرفراز و نشیب، رویای شخصی‌اش را رها نکرده است.

فوتبال

از گروه منهای فوتبالی‌ها، دانیال هم به پیگیری فوتبال علاقه دارد. البته با وجود این‌که می‌گوید خیلی طرفدار تیم خاصی نیست اما این روزها، از گل‌های استقلالی‌ها در لیگ قهرمانان آسیا لذت می‌برد. او همچنین، از راهیابی دوباره رئالی‌ها به مرحله نیمه نهایی لیگ قهرمانان اروپا خوشحال است.

آرزو قنبری - گروه ورزش / روزنامه جام جم