نیمه تاریک و گاهی خیلی تاریک

به گزارش جام جم آنلاین به نقل از روزنامه جام جم ، وعده‌هایی که نه فقط در سیاست که در شاخه‌های دیگر هم داده شد و حالا با گذشت هشت سال خیلی از آنها در حد همان وعده‌ها باقی مانده‌ و پیشرفتی نکرده‌اند. مثل ورزش با این‌همه گستردگی. با میلیون‌ها ورزشکار و رویداد مختلف. آنچه از دل ورزش بیرون می‌آید، شاید درددل خیلی از ورزشکاران هم باشد؛ این‌که ورزش برای روحانی در اولویت آخر قرار داشت و او هرگز مثل روسای جمهور سابق تمایلی به ورزش نشان نمی‌داد. شاید فقط یک بار عکسی از او در آستانه بازی تیم ملی فوتبال در جام‌جهانی منتشر شد که نشان می‌داد با لباس ایران نشسته و فوتبال تماشا می‌کند! درهر صورت عملکرد هشت‌ساله دولت روحانی در ورزش، پر از حاشیه و فراز و نشیب بود. شاید در این بین جرقه‌هایی هم زده شده باشد، مثل رشد محسوس ورزش‌های تیمی نظیر فوتبال و والیبال، اما این جرقه‌ها هرگز باعث نشدند تا کارنامه ورزشی دولت چنگی به دل بزند. آشفتگی‌های زیاد به‌خصوص در فوتبال، عدم کنترل و نظارت وزیر ورزش و جوانان روی خیلی از رشته‌ها و به وجود آمدن یک دوگانگی خطرناک با پسوند تیم حکومتی باعث شد تا ورزش که یکی از گسترده‌ترین حوزه‌های هر دولتی است و بیشتر اقشار جامعه با آن سر و کار داشته یا حداقل پیگیر نتایج آن هستند، پرحاشیه‌ترین سال‌های خودش را تجربه کند. حالا آخرین روزهای دولت روحانی است و شاید بتوان گفت بهترین زمان است برای بررسی عملکرد آنها در حوزه ورزش. دولتی که تدبیر و امید شعار اصلی‌اش بود و باید دید که تا چه اندازه این شعار در ورزش تحقق پیدا کرده است؟

 المپیک

 مهم‌ترین ویترین شیشه‌ای افتخارات

المپیک، ویترین عملکرد ورزشی یک کشور در مهم‌ترین رویداد ورزشی جهان است. سال ۲۰۱۶ که ورزشکاران به ریو رفتند، تقریبا سه سال از عمر ریاست جمهوری حسن روحانی می‌گذشت. شاید نتوان همه موفقیت‌هایی که در این المپیک به دست آمده را به پای دولت یازدهم نوشت، چرا که بخش‌هایی از زیرسازی، آماده‌سازی و حضور در این تورنمت را باید در دولت محمود احمدی‌نژاد جست‌وجو کرد، یعنی نمی‌توان آن را بی‌تاثیر دانست. با این حال عملکرد ورزشکاران در ریو ۲۰۱۶ هرگز مشابه لندن ۲۰۱۲ نبود. در لندن ورزشکاران ایران چهار طلا، شش نقره و دو برنز گرفتند. این در حالی است که در ریو این آمار به سه مدال طلا، یک مدال نقره و چهار مدال برنز رسید تا ایران در رده سی و یکم جهان قرار گیرد. با این حال در المپیک پیش رو که قطعا به پای دولت حسن روحانی نوشته خواهد شد، آیا چشم‌انداز روشنی پیش روی کاروان ایران وجود دارد؟!

 بازی‌های آسیایی

 صید طلا و عملکردی قابل قبول

در دوران ریاست جمهوری حسن روحانی کاروان ورزش ایران حضور در بازی‌های آسیایی اینچئون کره‌جنوبی و بازی‌های جاکارتا را تجربه کرده است. این در حالی است که باز هم بازی‌های آسیایی در کره‌جنوبی را نمی‌شود به پای دولت یازدهم نوشت. آنها تازه روی کار آمده بودند که کاروان ایران راهی شرق آسیا شد. حضور کاروان ایران در رقابت‌های آسیایی همیشه همراه با موفقیت‌های زیادی بوده است. با این‌حال در بازی‌های اینچئون کاروان ایران یک پله نسبت به بازی‌های آسیایی گوانگژو چین نزول کرد. در این رقابت‌ها ملی‌پوشان با کسب ۲۱ مدال طلا، رکورد تعداد مدال طلایی‌رنگ کاروان ایران در تمامی ادوار بازی‌های آسیایی را شکستند، ولی باز هم در رتبه پنجم جدول توزیع مدال‌ها، متوقف شدند. در بازی‌های آسیایی جاکارتا کاروان ایران با کسب ۲۰ طلا، ۲۰ نقره و ۲۲ برنز به کار خود پایان داد. در مقایسه با دوره قبل (بازی‌های آسیایی ۲۰۱۴)، ایران تعداد نفرات بیشتری را اعزام کرد. اما تعداد طلاهای به دست آمده یک مدال کمتر از اینچئون بود. در واقع ۲۷۶ نفری که در بازی‌های اینچئون شرکت کردند، ۲۱ طلا، ۱۸ نقره و ۱۸ برنز گرفتند. اما ۳۷۸ نفری که به جاکارتا رفتند، ۲۰طلا، ۲۰ نقره و ۲۲برنز گرفتند.

 والیبال؛ غرور ملی

اگر والیبال ایران در سال‌های اخیر عملکرد مثبتی داشته است، بدون شک حاصل زحمات همه کسانی است که از بدو ورود این رشته ورزشی به کشور تلاش کرده‌اند. با این حال، ریشه‌ای که این رشته در خاک ایران دوانده بود، در زمان دولت یازدهم و با استخدام ولاسکو آرژانتینی به بار نشست. دورانی طلایی. در این دوره ایران برای نخستین بار وارد لیگ جهانی شد و با به زانودرآوردن غول‌های بزرگ جهان، سری در سرها درآورد. دو دوره حضور در المپیک رویایی بود که خیلی از ستاره‌های سال‌های دور والیبال به آن نرسیدند. اقبال عمومی به این رشته ورزشی در سال‌های اخیر رشد قابل‌قبولی داشت و بذری که ولاسکو ریخت، تبدیل به درخت تنومندی شد و همچنان میوه می‌دهد.

 فوتبال، فوتسال و فوتبال ساحلی

در فوتبال هم مثل والیبال حضور یک نفر روی نیمکت شرایط ایده‌آلی را برای تیم ملی رقم زد. در هشت سال اخیر ملی‌پوشان دو بار راهی جام‌جهانی شدند و هر دو بار بدون استرس و بدون فشار. آن هم به عنوان تیم اول. کارلوس کی‌روش که بود، دیگر کسی غمی برای صعود به جام‌جهانی، بازی با تیم‌های عربستان، ژاپن و کره‌ نداشت. ملی‌پوشان پا را فراتر گذاشتند و حتی در مقابل تیم‌های قدرتمندی چون آرژانتین، پرتغال و اسپانیا قد علم کردند. نسلی که کی‌روش ساخت، حالا در تیم‌های خوب اروپایی و آسیایی بازی می‌کنند و این چراغ همچنان روشن است. در فوتبال داخلی هم عملکرد درخشان تیم‌ها در لیگ قهرمان، به‌خصوص پرسپولیس و تجربه حضور در دو فینال آسیایی اهمیت بالایی دارد. اوضاع در فوتسال، فوتبال ساحلی و رده‌های پایه نیز به نظر بهتر از دوره‌های قبل بوده است. ایران در سال‌های اخیر به مقام سومی جام‌جهانی فوتسال و فوتبال ساحلی رسید و به یکی از معدود کشورهایی تبدیل شد که فدراسیون آن در اکثر جام‌های جهانی در رده‌ها و رشته‌های مختلف حاضر بود.

مازیار فیروزی - گروه ورزش / روزنامه جام جم