بدترین آسیب‌ های ورزشی کدامند؟

به گزارش جام جم آنلاین، آسیب های ورزشی ممکن است در کسانی که به طور مرتب فعالیت ندارند، قبل از آغاز ورزش به طور صحیح بدنشان را گرم نمی کنند، فشار تمرینی آن ها بالا است یا در اثر برخورد ورزشکاران با یکدیگر، با کف سالن، کف زمین و یا تجهیزات ورزشی ایجاد شود و از مقیاس جزیی تا شدید متغیر هستند و هر چند که اغلب جزیی به شما می روند اما معمولا این آسیب های ورزشی هستند که در اثر آن ها، عمر ورزشی ورزشکار را به پایان می رساند.

بر اساس این مطلب که از سوی حمید ملک شاهی، متخصص فیزیولوژی ورزشی تهیه و از سوی فدراسیون پزشکی ورزشی در اختیار ایسنا قرار گرفته است، بدترین آسیب های ورزشی در شش دسته، تقسیم بندی شده اند که در ادامه به آن ها اشاره شده است:

کشیدگی و پارگی های عضلات، تاندون و رباط ها

صدمات وارد بر رباط یا لیگامنت را اسپرین می نامند. هنگامی رخ می دهد که فشار وارد بر رباط بیش از توانایی تحمل آن باشد.

علل ایجاد کشیدگی رباط ها عمدتا ضربات هستند که سبب جابجایی استخوان ها از هم در محل مفصل و کشیدگی رباط یا پارگی آن ها می شوند.

این کشیدگی ها سه درجه دارند که درجه یک آن کشیدگی خفیف و درجه سه آن پارگی کامل رباط است و نواحی از بدن که بیشتر در معرض این آسیب قرار دارند شامل مچ پا، زانو و مچ دست می شوند و علائم ایجاد اسپرین درجات مختلفی از حساسیت در لمس محل، درد، التهاب، تورم و عدم توانایی در حرکت عضو یا مفصل و یا شلی مفصل و ناپایداری آن است.

استرین به آسیب و کشیدگی واحد عضله تاندون می گویند که اغلب در اثر مقاومت در برابر فشارهای کششی در اثر انقباض شدید عضلانی در ورزش های غیر تماسی ایجاد می شود و کشش بیش از حد سبب پارگی جزیی در واحد عضله اندون می شود و علائم و نشانه های آن شامل درد، اسپاسم عضله و فقدان قدرت عضله است.

پارگی عضله های زانو

در حرکت چرخش مفصل زانو، لقمه داخلی نقش بیشتری را در مقایسه با لقمه خارجی ایفا می کند، بنابراین مینیسک داخلی بیشتر در معرض ضرب و شتم قرار می گیرد. آسیب های زانو می تواند خفیف یا شدید باشد؛ از آسیب های خفیف می توان به زانوی دوندگان و التهاب تاندون ها و رباط های زانو نام برد.

آسیب های شدید زانو شامل آسیب های استخوانی و غضروفی (غضروف مفصلی و مینسک ها) و آسیب های شدید و پارگی های رباط های زانو (رباط های صلیبی قدامی و خلفی و رباط های جانبی خارجی و جانبی داخلی) است و آسیب دیدگی و صدمات زانو عمدتا به دنبال چرخش زانو رخ می دهد اما می تواند به واسطه اصابت ضربات، افتادن روی پاها از ارتفاع، پریدن نادرست و دویدن های طولانی و گرم کردن نامناسب روی دهد.

درد ساق

این درد معمولا در جلوی قسمت تحتانی ساق پا و نزدیک مچ و یا در سمت داخلی ساق رخ می دهد. این عارضه در دوندگان مشاهده می شود و معمولا ناشی از شکستگی های استرسی یا خون رسانی ناکافی است.

ریسک فاکتورهای این عارضه عبارتند از تمرین بیش از حد، روش دویدن نادرست، تمرین های کششی نادرست، گرم کردن ناکافی، دویدن یا پریدن بر روی سطح سخت و کفش نامناسب ورزشی که چنین عارضه ای را به دنبال دارد.

تاندون آشیل

استرین تاندون آشیل در بین ورزشکاران بسیار عمومیت دارد. استرین تاندون آشیل به دلیل کمبود هماهنگی بین عضلات آگونیست و آنتاگونیست نیز صورت می گیرد.

دورسی فلکشن بیش از اندازه منجر به استرین تاندون آشیل می شود و استرین تاندون آشیل ممکن است بسیار جزیی یا بسیار شدید اتفاق افتد.

استرین بسیار شدید می تواند شامل کشیدگی زائده ای ناقص و یا کامل و یا پارگی ناقص و یا کامل تاندون آشیل باشد.

فردی که دچار استرین بسیار شدید تاندون آشیل شده است در قسمت خلفی مچ پا درد بسیاری را احساس می کند و ضمنا ضعف بسیار در هنگام پلانتار فلکشن پا از علائم استرین تاندون آشیل است.

همچنین طی روند پیری و نیز طی تمرین بیش از اندازه در ورزش این تاندون می تواند دچار التهاب شود و این امر تاندون را مستعد آسیب و پارگی در اثر اصابت ضربه می کند و اغلب در اثر افزایش ناگهانی شتاب حرکت دویدن و نیز در هنگام حرکات پرشی فرد دچار آسیب می شود.

شکستگی ها

در ورزش دو نوع شکستگی داریم؛ اول شکستگی حاد و دومی شکستگی مزمن است. شکستگی حاد ناشی از اعمال ضربه مستقیم به استخوان بوده و می تواند از نوع ساده (شکستگی ساده استخوان با کمترین آسیب به بافت نرم اطراف) و یا ترکیبی (بیرون زدگی استخوان شکسته از سطح پوست) باشد.

شکستگی مزمن نیز عمدتا در پا و ساق و به خصوص در ورزش هایی که تماس تکرار شونده با سطح زمین وجود دارد دیده می شود و در ژیمناستیک، ورزش های رزمی، دو میدانی شایع تر است.

اصولا در این نوع شکستگی واضح استخوانی نمی بینیم بلکه شکستگی ها ریز و کوچک بوده و خود را با درد استخوان در هنگام اعمال نیرو روی استخوان نشان می دهد، البته گاهی هم تورم و حساسیت در لمس محل داریم.

در رفتگی ها

تغییر محل دو سر استخوانی که در مجاورت یکدیگر قرار گرفته و تشکیل مفصل را داده اند دررفتگی نامیده می شود و زمانی که بعضی از رباط ها عملکرد خود را از دست بدهند دررفتگی اتفاق خواهد افتاد، زیرا که رباط ها طوری طرح ریزی شده اند که از تغییر محل و حرکت غیرطبیعی جلوگیری می کنند.

وقتی دو سر استخوان هایی که مجاور یکدیگر قرار گرفته اند به مقدار کمی نسبت به یکدیگر تغییر محل پیدا کنند، در این صورت دررفتگی ناقص اتفاق افتاده است و اگر نیرو آن قدر ادامه داشته باشد که سر استخوان کاملا از جای خود تغییر محل بدهد در این صورت دررفتگی کامل به وقوع پیوسته است و همراه هر دو حالت دررفتگی عملکرد رباط از بین خواهد رفت.

در رفتگی ها عمدتا در ورزش های تماسی (فوتبال، بسکتبال و ... ) و نیز ورزش هایی که در آن ها کشش های شدید به اندام وارد می شود.