شعار پوچ «جدایی ورزش از سیاست»

ورزش و قواعد یک بازی کثیف

با آغاز جنگ جهانی اول در جولای سال ۱۹۱۴، ششمین دوره بازی‌های المپیک که قرار بود به میزبانی برلین برگزار شود به تعطیلی کشیده شد. میزبانی برلین در سیزدهمین نشست IOC در سال ۱۹۱۲ به تصویب رسیده بود. در همان نشست، بلژیک هم درخواست میزبانی المپیک ۱۹۲۰ را مطرح کرد که مورد موافقت قرار گرفت. با این حال جنگ جهانی اول، المپیک ۱۹۱۶ برلین را به تعطیلی کشاند تا به فاصله دو سال پس از اتمام جنگ جهانی اول،  در حالی که کشورهای مسبب جنگ از جمله مجارستان، آلمان ، اتریش ، بلغارستان و ترکیه از حضور در این بازی‌ها منع شدند، شهر آنتورپ بلژیک از ششمین دوره بازی‌های المپیک  در سال ۱۹۲۰ میزبانی کرد.
قبل از آغاز جنگ جهانی دوم، توکیو در رقابت با شهرهای بارسلونا، رم و هلسینکی پیروز شد و به عنوان میزبان المپیک ۱۹۴۰ معرفی گردید. اما جنگ دوم چین و ژاپن در ژوئن ۱۹۳۷ باعث سلب میزبانی از توکیو شد. به این ترتیب کمیته بین‌المللی المپیک شهر هلسینکی فنلاند را برای میزبانی از المپیک ۱۹۴۰ جایگزین توکیو کرد. المپیکی که بعدها به خاطر جنگ جهانی دوم هرگز برگزار نشد!
در سی و هشتمین نشست IOC در ماه ژوئن سال ۱۹۳۹، لندن به عنوان میزبان المپیک ۱۹۴۴ معرفی شد، اما با آغاز جنگ جهانی دوم، دنیا برای ۶ سال رنگ خون و آتش به خود گرفت تا به این ترتیب برای نخستین‌بار از سال ۱۸۹۶، المپیک برای دو دوره متوالی برگزار نشود. اتفاقی که بعد از آن هرگز تکرار نشد.
جنگ جهانی دوم، مرگبارترین نبرد تاریخ بشریت با نسل‌کشی، بمباران استراتژیک، درگذشتگان قحطی و بیماری‌ها و کشته‌شدگان جنگ‌افزارهای هسته‌ای در سپتامبر ۱۹۴۵ به پایان رسید تا بار دیگر نوید انجام بازی‌های المپیک به گوش برسد.  جنبش المپیک که در پی فرصتی برای شروع دوباره و کاهش اثرات روانی جنگ در جهان بود، در همین سال، تصمیم به احیای ورزش‌ گرفت. در ماه نوامبر ۱۹۴۵،  زمانی که لندن و سراسر بریتانیا هنوز در حال بازسازی آثار به جا مانده از جنگ بودند، لرد برگلی، رئیس شورای المپیک این کشور به استکهلم سفر کرد و در ملاقاتی با رئیس کمیته بین‌المللی، پیشنهاد میزبانی لندن از بازی‌های المپیک را ارائه داد و  این شهر در ماه مارس ۱۹۴۶، میزبانی المپیاد چهاردهم را رسما بر عهده گرفت. عجیب آن‌که آن زمان دولت بریتانیا از ارسال دعوتنامه برای آلمان و ژاپن که از مسببان جنگ جهانی دوم بودند امتناع کرد که این موضعگیری با انتقاد شدید رئیس کمیته بین‌المللی المپیک روبه‌رو شد. زیگفرید ادستروم در نامه‌ای خطاب به لرد برگلی نوشت: «من تعجب می‌کنم که ۳ سال پس از پایان جنگ شما چنین نگرشی دارید. رسالت اصلی ما در ورزش این است که راه درست را به سیاستمداران نشان دهیم، نه این‌که ورزش را با تصمیمات این چنینی سیاسی کنیم. » با این حال کمیته برگزاری بازی‌های المپیک لندن درباره کشورهای آلمان و ژاپن تصمیمش را گرفته بود.
به دلیل حمله نظامی شوروی به خاک افغانستان در ماه دسامبر ۱۹۷۹ ،  بسیاری از کشورهای بلوک غرب و اسلامی (بیش از ۶۰ کشور) در محکومیت این اقدام شوروی، المپیک ۱۹۸۰ مسکو را تحریم کردند که یکی از این کشورها ایران بود. در آن برهه، فدراسیون‌های بین‌المللی رشته‌های مختلف به فشارهای ایالات متحده و برخی دیگر از کشورها برای تحریم بازی‌ها اعتراض کردند و آن را وسیله نادرستی برای رسیدن به اهداف سیاسی خواندند که قربانیان اول آن ورزشکاران خواهند بود.
تحریم بازی‌های المپیک تابستانی ۱۹۸۴ به ابتکار اتحاد جماهیر شوروی و برخی دیگر از کشورهای بلوک شرق در پاسخ به تحریم بازی‌های المپیک تابستانی مسکو توسط آمریکا و متحدانش صورت گرفت. دلیل این تصمیم در بیانیه آن مشترک آن کشورها اینچنین قید شد: «دلایل امنیتی، احساسات شدید وطن‌پرستی افراطی و هیستری ضدشوروی موجود در ایالات متحده». ایران هم که آن روزها درگیر جنگ با عراق بود، این بار به دلیل آنچه «سیاست‌های تجاوزکارانه آمریکا» عنوان شد المپیک لس‌آنجلس را  تحریم کرد. ایران و آلبانی تنها کشورهایی بودند که هم بازی‌های ۱۹۸۰ مسکو و هم بازی‌های ۱۹۸۴ لس‌آنجلس را تحریم کردند.