قوانین بازدارنده، کلید فرهنگ‌سازی در ورزش

برخی معتقدند مشکل اصلی مسأله فرهنگی است و باید به تربیت و آموزش توجه کرد. بی‌تردید فرهنگ و آموزش نقش مهمی دارند اما تجربه کشورهای اروپایی نشان می‌دهد حتی در میان افرادی که در استادیوم‌ها حضور دارند و از نظر تربیتی مناسب نیستند تخلفات شدید به ندرت رخ می‌دهد. دلیل آن وجود قوانین محکم و اجرای بی‌تبعیض آن توسط مجریان قانون است. در بسیاری از مسابقات اروپایی فاصله بازیکن تا تماشاگر کمتر از یک متر است و حتی دست دادن بازیکن با تماشاچی پس از گل بدون ایجاد هیچ حادثه‌ای اتفاق می‌افتد. این امر نتیجه اعمال قوانین بازدارنده و برخورد قاطع با متخلفان است.در ایران مشکل اصلی ما نه تنها ضعف قانون بلکه ضعف در اجرای قانون توسط کارگزاران و مجریان توانمند است. برخورد سلیقه‌ای، مسامحه و تفاوت رفتار با افراد مختلف باعث تضعیف بازدارندگی می‌شود.
موضوع دیگر نبود منشورهای رفتاری در باشگاه‌ها و فدراسیون‌هاست. بازیکنانی که به خدمت گرفته می‌شوند باید با قوانین و مقررات باشگاه آشنا شوند و متعهد به رعایت آنها باشند. این منشورها باید به عنوان بخشی از قرارداد و سرمایه باشگاه به طور شفاف برای بازیکنان تبیین شود.تجربه نشان می‌دهد ناهنجاری‌ها از سکو آغاز نمی‌شوند بلکه از کنار زمین شکل می‌گیرند. رفتار بازیکنان، مربیان و عوامل تیم می‌تواند موجب تحریک تماشاگران شود. بنابراین برخورد قاطع با عاملان تحریک‌ها ضروری است.اگر روند فعلی ادامه یابد آینده فرهنگی ورزش ایران در استادیوم‌ها چه در فوتبال، والیبال، بسکتبال یا کشتی روشن نخواهد بود. نمونه‌ای از اجرای موفق قانون در اروپا وجود دارد؛ جایی که تماشاگر اوباش ضمن دریافت جریمه نقدی سنگین برای شش ماه از ورود به استادیوم محروم شد و هیچ واسطه یا توصیه‌ای مانع اجرای عدالت نشد.برای اصلاح وضعیت ورزش ایران باید قوانین محکم وضع و بی‌تبعیض اجرا شوند. این مطالبه مردم است، مردمی که سرمایه‌های فراوان خود را برای ورزش کشور صرف کرده‌اند و شایسته رفتارهای ناهنجار و بداخلاقی‌ها نیستند. تنها با اجرای قاطع قانون و فرهنگ‌سازی واقعی می‌توان استادیوم‌های ایران را به محیطی امن، اخلاقی و ورزشی تبدیل کرد.