مرد برکت

می‌دانم ای مرد آفتابی! می‌دانم تو آن بیدی نیستی که با این بادها بلرزی، تو آن آدمی نیستی که زندگی‌ات را غربال نکرده بسپاری به بادهای دوره‌گرد.

تو آن کشاورز ناشی نیستی که دانه دانه خرمنت را بسپاری به بادهای هرزه‌ای که معلوم نیست از پشت کدام سیم‌های خاردار آمده‌اند و به کدام سمت باران ندیده می‌روند.

من تو را می‌شناسم. شناسنامه‌ات وطن من است. می‌دانم آفتاب بر شانه‌های تو بزرگ شده است، پیر شده است و دویده است از مشرق تا مغرب.

من تو را می‌شناسم، می‌دانم «تو از وجین علف‌های هرز می‌آیی» می‌دانم «بهار گوشه‌نشین نگاه روشن‌ توست.» می‌دانم پلک‌هایت را ببندی زمستان می‌آید می‌نشیند کنار اجاق اجدادی‌مان و آن گاه ما زانوی سرما را بغل می‌کنیم. می‌دانم دست‌های تو پر است از برکت خداوند و لب‌های تو ذکر تلاوت نشده بسیاری دارد.

من تو را می‌شناسم. تو را که 70 سال آفتاب را پیر کردی، 70 سال زمین را دور سرت چرخاندی و به ماه گفتی بتابد بر گندمزارهای تو. گندمزارهایی که برکت ارث پدری‌شان است و با فرمان تو:

باد این آشنای گندمزار/ می‌دود لابه‌لای گندمزار

حرکت از تو است و می‌دانم / برکت با خدای گندمزار

من تو را که فرزند آفتاب و پدر زمین هستی و پشتت به هفت کوه گرم است، می‌شناسم و دست‌های بهارآورت را تابستان تابستان دوست دارم. بایست و به بادها بگو از کدام سمت بیایند تا گندمزار تو به رقص بیاید و برود تا آسمانی که هنوز حیران دعای دست‌های توست.

جام جم /چاردیواری