ائتلاف 1+5 داخلی

ظرف دو روز گذشته، دو نفر ازنامزدهای یازدهمین انتخابات ریاست‌جمهوری، از ادامه رقابت‌ها کنار کشیدند و به اصطلاح انصراف دادند.

اول آقای غلامعلی حدادعادل، دوم آقای محمدرضا عارف. هر دو هم دکتر. (گفتیم که کسی خرده نگیرد که چرا در ابتدای اسامی ایشان از کلمه دکتر استفاده نشد؟ مخصوصا حالا که از دور خارج شدند، طرفداران ایشان ممکن است حساس‌تر باشند. بنده هم که بیش از حد حساس!)

فلذا اگر چهار عمل اصلی‌تان مشکل نداشته باشد؛ با یک حساب سرانگشتی ناقابل، می‌توانید به این نتیجه برسید که در حال حاضر، پس از انصراف و خروج دو نامزد اصولگرا و اصلاح‌طلب از دور رقابت‌ها، دقیقا شش نامزد دیگر پیش چشم ما باقی می‌مانند که یکی از آنها می‌تواند رئیس‌جمهور شود. تا یار(=ملت) که را خواهد و عشقش به که باشد!

بسته پیشنهادی: تا مهلت قانونی تبلیغات پایان نگرفته، صاحب این یک قلم نیز فرصت را مغتنم شمرده؛ رهنمودهای ارزنده و بعضا لرزنده خود را با احتیاط عرضه می‌دارد:

1 ـ جوگیر نشدن: الباقی نامزدهای محترم یک وقت جوگیر شوند، هوس کنند که همگی انصراف دهند. نه پدرجان؛ آنهایی که منصرف شدند، یحتمل دلایل قرص و محکم خودشان را داشتند.

2 ـ تشکیل ائتلاف: مگر سه نفر از اصولگرایان همیشه در صحنه، از اول کار تشکیل یک ائتلاف 1+2 نداده بودند که الان به عوض آن که دو نفرشان خارج شود، یک نفرشان بماند؛ یک نفرشان خارج شد، دو نفرشان باقی ماند؟... خب، پس می‌شود که با توجه به شش کاندیدای باقی‌مانده تا امروز، به انواع دیگر ائتلاف هم فکر کرد. فکر بی‌ضرر است. پیشنهاد بنده، تشکیل ائتلاف 1+5 است. همه‌شان با هم دوست و رفیق باشند؛ یک نفرشان که رئیس‌جمهور شد، از آن پنج نفر دیگر در سمت‌ها و پست‌های کلیدی مثل وزارت استفاده کند. تصور بکنید چقدر باحال می‌شود. من که دارم تصور می‌کنم. به.... چی بشه!

3 ـ کنارکشی دیگر: الحمدلله به تعداد کافی نامزد انتخاباتی داریم؛ لهذا اگر دو نفر کنار کشیدند؛ اولا بقیه همچین خیال نکنند که دیگر نمی‌توانند اگر لازم باشد، کنار بکشند؛ این را بدون هیچ غرضی عرض می‌کنم. در ثانی، اگر کسی کنار کشید (حالا به نفع خودش یا به نفع دیگری)، کسی دست نگیرد؛ یعنی بُر نگیرد که مثلا: کشیدی و نکشیدم.... بریدی و نبریدم..... و از این حرف‌های که ربطی به اینجا ندارد. مگر کسی قائل به ربط نباشد که به ما مربوط نیست!

رضا رفیع