می‌ترسم... نمی‌خوام برم مدرسه!

از نظر تعریف، به ترس نامعقول و شدید از چیزی یا موقعیتی یا مکانی هراس گفته می‌شود. از آنجایی که هراس و اضطراب به هم نزدیکند، به زبان عامیانه آن را ترس از مدرسه می‌گویند. در این موارد، شدت اضطراب و ترس به حدی است که موجب اختلال فعالیت و زندگی فرد در آن زمینه خاص می‌شود.

کد خبر: ۵۹۹۸۷۸

به گزارش جام جم سرا به نقل از سلامت نیوز- در هراس از مدرسه کودک از رفتن به مدرسه اجتناب می‌کند و یا در صورت اصرار در رفتن به مدرسه با اختلالات روانی و رفتاری و یا جسمی همراه خواهد بود. اضطراب یا هراس از مدرسه را در واقع باید شکل شدید‌تر خجالت دانست که در آن کودک شدیدا از تعامل و مواجهه و مورد توجه و ارزیابی قرار گرفتن توسط هم کلاسی‌ها و معلمین مضطرب و نگران است و می‌ترسد که کاری خجالت آور از او سر زند و یا مورد تحقیر و سرزنش دیگران قرار گیرد.
ترس از مدرسه را می‌توان پیشدرآمد اضطراب جدایی دانست (در واقع در صورت عدم اصلاح آن به اضطراب اجتماعی تبدیل خواهد شد).
بایستی توجه داشت که مدرسه گریزی با امتناع و اجتناب از مدرسه رفتن متفاوت است زیرا در اولی کودک احساس چندانی در رفتن و نرفتن به مدرسه ندارد و کودک از مدرسه فرار می‌کند و معمولا از والدین خود نیز مخفی نگه می‌دارد و درگیر کارهای خلاف و ضد اجتماعی می‌شود.
مدرسه گریزی نوعی اختلال رفتاری بوده و معمولا در زمینه اختلافات و مشکلات جدی خانوادگی، تجربیات بسیار و بد و شدید و استعداد ژنتیکی بروز می‌کند و از طریق مجموع اصلاح عوامل زمینه‌ای خانوادگی، رفتار درمانی و خانواده درمانی مورد اصلاح قرار می‌گیرد.
در اضطراب یا هراس از مدرسه به دلیل پس زمینه‌های روانی کودک، مدرسه جای شکست و عدم موفقیت و محل پیدا کردن احساس بد نسبت به خود است و هر درسی یا فعالیت گروهی فرصتی برای نشان دادن بی‌لیاقتی و کودنی آن‌ها تصور می‌شود. هر سوال و جوابی برای کودک زمانی برای تحقیر به حساب می‌آید.
کودکان برای مقابله با اضطراب و ترس معمولا به طور نا‌خودآگاه دست به مکانیسم فرار یا انکار می‌زنند که برحسب شدت هراس و وسعت آن دیگر، جزئیات و روش آن‌ها متفاوت خواهد بود. برخی ممکن است فقط در مورد درس خاص غیبت کنند و یا اصلا از رفتن به مدرسه اجتناب کنند.
به عنوان یک قاعده کلی در سیستم‌های آموزشی تربیتی در مدارس بایستی ترتیبی اتخاذ داده شود تا حد ممکن هیچ دانش آموزی زیر نور افکن تفتیش و سرزنش دیگران (همکلاسی‌ها و معلمان) قرار نگیرد.
نمرات و تذکرات بایستی به طور خصوصی به دانش آموزان انتقال داده شوند و از هر اقدامی که موجب ایجاد احساس خجالت، ناتوانی و یا زیر سوال رفتن شخصیت کودک شود، جدا خودداری شود. هر نوع تنبیه فیزیکی و یا بی‌احترامی و حتک حرمت جنایتی در حق کودک و جامعه است و معلمین جزء اولین افرادی باید باشند که با آن مقابله می‌کنند.