کسی مرا نمی‌فهمد!

نوجوانی دوران گذر از کودکی به بزرگسالی است که مثل دیگر مراحل زندگی، همراه با تعارضات و مسائل ویژه خود است؛ اگر افراد از ویژگی‌های هر مرحله زندگی آگاهی داشته باشند راحت‌تر قادر به پذیرش و حل مشکلات خود خواهند بود.
دوره‌ای که شما در حال گذراندن آن هستید، دوره‌ای است که در آن گرایش کمتری به روابط خانوادگی وجود دارد و افراد بیشتر تمایل دارند با دوستان و همسالان خود روابط عمیق برقرار سازند. به همین دلیل است که خود را نزدیک خانواده حس نمی‌کنید و نمی‌توانید آن‌ها را از درونیات خود باخبر سازید. اما در عین حال من از شما می‌خواهم لحظه‌ای به تعارض بین نیاز و رفتار خود دقت کنید: شما خواهان و نیازمند توجه خانواده‌تان هستید اما رفتارتان به هیچ وجه گویای این خواسته نیست.
یک اشتباه متداول در تمامی سطوح ارتباطات ما با افراد مختلف این است که تصور می‌کنیم مخاطب ما باید دانای کل باشد و بداند در هر لحظه و در هر موقعیت نیاز ما چیست و بر اساس آن پاسخگوی ما باشد. حتی اگر این افراد، پدر و مادر ما باشند این عقیده درستی نیست. به طور مثال اگر من به پول نیاز دارم و بدون درمیان گذاشتن با خانواده‌ام، مدام این طور فکر کنم که پدر و مادر من باید از من بپرسند که آیا پول می‌خواهم یا خیر، و با این طرز فکر، حال خودم را بد کنم، در این میان مقصر کیست؟ من که با پدر و مادرم حرف نمی‌زنم یا آن‌ها که بی‌خبر از خواست و فکر من هستند؟ درباره شما نیز مسئله همین است. هیچ کس نمی‌تواند کاری برای شما انجام دهد به جز خودتان.
اگر از همین حالا یاد بگیرید که خواسته‌های خود را بیان کنید، در روابط آتی خود بسیار راحت خواهید بود. شما می‌توانید با همین صراحت و صداقتی که سوالتان را در اینجا مطرح کرده‌اید با خانواده خود نیز صحبت کنید. از مشکلات خود بگویید و از آن‌ها بخواهید که کمکتان کنند. تنها کسانی که در زندگی همیشه از شما حمایت بی‌دریغ و بی‌منت خواهند کرد، پدر و مادر شما هستند. پس به آن‌ها نزدیک شوید.
می‌توانید شروع رابطه خود را با مسائل درسی و بیرونی آغاز کنید و کم کم به بیان مسائل شخصی و درونی خود بپردازید. در واقع این شما هستید که باید تلاش کنید تا آن‌ها شما را بیشتر ببینند و به شما بیشتر توجه کنند. همچنین اجازه دهید تا آن‌ها هم با احساسات شما آشنا شوند و به اشتباه شما را خونسرد نخوانند. ضمن اینکه باید به یاد داشته باشید که تمامی روابط ما دوجهتی و متقابل هستند.
اگر از پدر و مادر خود انتظار توجه بیشتری دارید، شما هم نباید به مسائل و امور آن‌ها سرد و بی‌توجه باشید، باید به نوعی سعی کنید در کنار آن‌ها قرار گیرید. اگر احساس می‌کنید که در این راه به کمک بیشتری نیاز دارید از یک روان‌شناس متعهد و متخصص یاری جویید.
>> خراسان/ آسیه امیدوار (کار‌شناس ارشد روان‌شناسی)