الامبراتور دکتر بشار اسد

سوار دو تا ون می‌شویم و ما را می‌برند به هتلی نسبتا شیک. یحتمل قبلا هم به این هتل آمده‌ام. نام قبلی‌اش مریدین بوده و بعد ترک‌ها آن را خریده‌اند و حالا که ارتباط دو کشور قطع است، سوری‌ها نامش را عوض کرده‌اند و گذاشته‌اند داما رز.

خیلی زود می‌فهمیم که باید پول آب و چای و هتلمان را خودمان حساب کنیم. خدا را شکر که پول ون‌ها و سواری‌ها را نگرفتند؛ البته اینجوری خیلی بهتر است و به کسی بدهکار نیستیم. تمام تدارکات این سفر را موسسه غیردولتی امت واحده تامین کرده و کلی هدایای مردمی از قبیل عروسک و دارو با خودمان آورده‌ایم.

حدود ساعت 9 شب به هتل می‌رسیم. تقریبا خبری از پذیرایی و شام نیست. به طبقه نهم فراخوانده می‌شویم. جلسه‌ای است با حضور تعدادی از نهادهای سوری. رییس هتل هم خوشامدی می‌گوید و مژده می‌دهد که تخفیف خوبی به گروه می‌دهد. مومنی می‌گوید قبلا اینجا هر اتاق را شبی 400 دلار اجاره می‌دادند.

دوستان می‌گویند الان تقریبا 90 درصد هتل‌های دمشق خالی‌اند، نه از زائران ایرانی خبری است و نه از جهانگردان خارجی. از قرار معلوم اتاق‌ها را به ما شبی 50 دلار اجاره داده‌اند و ما برای هر نفر تقریبا شبی 25 دلار می‌پردازیم. تخفیف بسیار خوبی است. به ما خبر می‌دهند فردا صبح عازم لاذقیه‌ایم. می‌پرسم با هواپیما؟ می‌گویند نه، زمینی می‌رویم.

قبلا به لاذقیه رفته‌ام؛ حدود 20 سال پیش. من بودم و موسی بیدج بود و سعیدی کیاسری. برای شرکت در جشنواره ادبی محبت و سلام. این بار هم در سفرمان سلام و صلح و البته محبت موج می‌زند و می‌رویم تا ببینیم آن شهرها که پیشتر دیده‌ام، هنوز پابرجا ایستاده‌اند یا نه.

با مومنی در اتاق 207 هتل در طبقه دوم جاگیر می‌شویم. اتاق جمع و جور و تمیزی است؛ هرچند دقیقه صدای خمپاره و گلوله از دور به گوش می‌رسد. پنجره را باز می‌کنیم و هوای بهاری خود را پرت می‌کند به اتاقمان. بناست فردا به لاذقیه برویم. از طرطوس می‌گذریم. کنار دریای مدیترانه است و تقریبا جایی در جنوب ترکیه. گفته‌اند که یک شب را در لاذقیه می‌مانیم و فردایش به شهر حمص می‌رویم و غروبش به دمشق برمی‌گردیم.

در مسیر راه به یک جایی رسیدیم که عکس بزرگی از بشار اسد را بالای جایی زده و نوشته بودند: «الامبراتور دکتر بشار اسد.» یک لحظه فکر کردم باید یک مقر دولتی باشد. کمی که دقت کردم، دیدم یک سوپرمارکت است. شجاعت صاحبش ستودنی بود و نشان می‌داد بسیاری از مردم از دل و جان بشار را دوست دارند.

دکتر علیرضا قزوه - شاعر