بازگشت به آغوش گرم روستـا

خیلی‌ها کوچ کرده‌اند؛ خیلی از‌‌ خانه‌ها خالی شده و خیلی از جوانان رفته‌اند و خیلی از سالخورده‌ها تنها شده‌اند. اینجا روستای رضا‌ علی زابل است؛ روستایی که بیشتر ساکنان جوانش آنجا را ترک کرده‌اند تا شغل مناسبی برای خود دست و پا کنند، اما هنوز در میان جوانان این روستا افراد پرتلاشی پیدا می‌شوند که برای آباد کردن روستا قدم برمی‌دارند. آنها صفا و صمیمیت روستا را با زرق و برق شهر تاخت نمی‌زنند و کارآفرینی را به پشت‌میزنشینی ترجیج می‌دهند. به همین خاطر، با کمی تلاش بیشتر و استفاده از کمک نهادهایی مانند کمیته امداد امام خمینی برای خود شغل مناسبی ایجاد کرده‌اند.

‌فرار از شهر

حدود سه سالی می‌شد در زابل کافی‌نت راه‌اندازی کرده بود، اما روزی نبود که آگهی روزنامه‌ها را بررسی نکند و سری به سایت‌هایی که آگهی استخدام منتشر می‌کنند نزند. درآمد مناسبی نداشت و از هیاهوی شهر جز جنگ اعصاب،چیزی عایدش نمی‌شد.

دنبال راهی می‌گشت تا درآمدش را افزایش دهد و از سختی‌های شهرنشینی و زندگی ماشینی نیز دور شود. به همین خاطر به فکر کارهای تولیدی افتاد؛ فعالیت‌هایی که باعث شد درآمدش بیشتر شود و روی پای خودش بایستد.

بنابراین شروع به تحقیق کرد تا گزینه مناسبی پیدا کند. اینها شرح حال بخشی از زندگی فرزاد مهرپرور و همسرش است، زوج جوانی که این روزها با پرورش مرغ بومی در روستای رضا علی زابل، فعالیت اقتصادی مناسبی را دنبال می‌کنند.

5 برابر درآمد بیشتر

زمانی که فرزاد به گذشته نگاه می‌کند، بیشتر از تصمیمی که گرفته مطمئن می‌شود، چراکه در کنار افزایش درآمد به قول معروف، آقابالاسری هم ندارد.

او که 29 سال دارد و متولد زاهدان است، می‌گوید:‌ حدود سه سال در زاهدان کافی نت داشتم، اما درآمدم جوابگوی هزینه‌هایم نبود. علاوه بر این، مشغله‌های شهرنشینی را هم باید تحمل می‌کردم.

فرزاد به دنبال راه‌حل مناسبی می‌گشت. برخی دوستان به او پیشنهاد ایجاد گلخانه را دادند، اما با توجه به کمبود آب در زابل این کار ریسک بالایی داشت. به همین خاطر تصمیم گرفت با پرورش مرغ بومی درآمدزایی کند.

آن طور که می‌گوید، درآمدش نسبت به گذشته پنج برابر شده و بهتر می‌تواند به زندگی‌اش برسد.

زوج کارآفرین

‌موفقیت این زوج سیستان و بلوچستانی بجز پشتکار علت دیگری نیز دارد. آنها با کمک یکدیگر از پس سختی‌های این کار برآمده‌اند و در هر شرایطی هوای هم را دارند.

محدثه تدین، همسر فرزاد ‌لیسانس مدیریت و فوق‌دیپلم مامایی دارد. با این حال از این که به همسرش در زمینه پروش مرغ بومی کمک می‌کند، راضی است.

او می‌گوید، مدتی که در زابل زندگی می‌کردیم، خیلی به دنبال شغل‌های مرتبط با تحصیلاتمان گشتیم، اما پیدا نشد. خدا را شکر از کارمان راضی هستیم.

پدر و مادر این زوج جوان از مشوق‌های اصلی آنها هستند. به همین خاطر آنها با آرامش بیشتری از زابل به روستای رضا علی مهاجرت و فعالیتشان را شروع کردند.

فرزاد درباره همسرش می‌گوید: همسرم پیش از این در روستا زندگی نکرده بود، اما بخوبی مرا همراهی کرد و به روستا آمد. این روزها نیز در پرورش مرغ‌ها کمک زیادی به من می‌کند.

آن طور که مرد جوان توضیح می‌دهد، کار‌ها را تقسیم کرده‌اند، به این شکل که همسر او رسیدگی به جوجه‌های 20 روزه را به عهده گرفته و خودش بیشتر به مرغ‌های بزرگ‌تر رسیدگی می‌کند.

2000 مرغ بومی

فرزاد و همسرش کارشان را با یک دستگاه کوچک جوجه‌کشی شروع کردند و بعد از مدتی وقتی به نحوه پرورش مرغ‌های بومی مسلط شدند، دستگاه‌های جوجه‌کشی بیشتری را به کار گرفتند.

مهرپرور می‌گوید: ابتدا با دستگاه کوچک جوجه‌کشی کارمان را آغاز کردیم، اما بعد کارمان را گسترش دادیم و مزرعه را بزرگ‌تر کردیم و الان در دستگاه جوجه‌کشی‌ای که تهیه کرده‌ایم، یکهزار تخم‌مرغ جا می‌گیرد.

به این ترتیب، سالنی که زوج جوان برای پرورش مرغ بومی ایجاد کرده‌اند، ظرفیت 2000 مرغ را دارد.

به گفته او این روزها حدود یکهزار مرغ بومی در مزرعه‌اش وجود دارد و آنها از طریق فروش گوشت و تخم‌مرغ درآمدزایی می‌کنند.

رژیم غذایی ویژه مرغ‌ها

زوج سیستان و بلوچستانی مرغ‌هایی پرورش می‌دهند که در بازار به نام مرغ ارگانیک شناخته می‌شوند، زیرا برای پرورش آنها از هیچ دارو یا هورمونی استفاده نمی‌شود و مصرف‌کنندگان آن می‌توانند مطمئن باشند، غذایی که می‌خورند صددرصد سالم است.

آنها برای این‌که محصول مناسبی را به دست مشتری‌هایشان برسانند، برای مرغ‌هایشان برنامه غذایی خاصی در نظر گرفته‌اند؛ برنامه‌ای که در آن موادی مانند آویشن، گوجه و پیاز وجود دارد.

مهرپرور می‌گوید: در بخشی از مزرعه برای مرغ‌ها سبزیجات نیز می‌کارم تا از این طریق، خوراک سالمی برای آنها تولید کنم. برای آنها هر چند روز یکبار، پیاز و گوجه‌فرنگی نیز تامین می‌کنم تا مرغ‌ها با خوردن آنها سالم و خوشمزه شوند.

مرد جوان به منظور بهتر شدن محصولش، برای مرغ‌هایش آویشن دم می‌کند و این مواد را با آب مخلوط کرده، به مرغ‌های مزرعه‌اش می‌دهد.

آن طور که او می‌گوید، تغذیه مرغ‌ها با این مواد باعث شده، مشتری‌های زیادی خریدار محصولات او باشند؛ مشتری‌هایی که بعضی‌هایشان از تهران و مشهد سفارش گوشت مرغ بومی می‌دهند.‌

فروش جوجه‌ای

فرزاد گوشت تولید شده در مزرعه‌اش را کیلویی نمی‌فروشد بلکه او هر جوجه را ـ که بین 800 تا یکهزار گرم وزن دارد ـ به قیمت 19 هزار تومان می‌فروشد.

وقتی جوجه‌ها به وزن مناسب برسند، مرد جوان آنها را ذبح می‌کند و با کمک گرفتن از زنان روستایی جوجه‌ها را آماده فروش می‌کند.

او می‌گوید: کار ذبح را خودم انجام می‌دهم، اما برای تمیز کردن گوشت مرغ‌ها از زنانی که در روستا هستند کمک می‌گیرم، چراکه با دستگاه‌های پرکن نمی‌توان مرغ‌های بومی را تمیز کرد.

آن طور که فرزاد می‌گوید، مرغ‌های ماشینی چون هورمون می‌خورند، در مدت 45 روز وزنشان به حدود سه کیلوگرم می‌رسد، اما مرغ‌های بومی مزرعه او تغذیه طبیعی دارند و در طول 120 روز وزنشان حدود یک کیلوگرم می‌شود.

وقتی جوجه‌ها به این وزن می‌رسند، فرزاد آنها را ذبح می‌کند و زنان روستا کار کندن پرها و تمیز کردن مرغ‌ها را انجام می‌دهند.

به این ترتیب، مرد جوان مرغ‌ها را بسته‌بندی می‌کند و در فریزر می‌گذارد تا پس از یخ زدن، آنها را به دست مشتری‌هایش برساند.

مشتری‌های ویژه

کیفیت محصولات تولید شده در مزرعه مهرپرور آنقدر مناسب است که او مشتری‌های مخصوص به خود دارد. در واقع او گوشت‌های تولید شده را به بازار عرضه نمی‌کند، چراکه خانواده‌های زیادی هستند که محصولات او را بدون واسطه خریداری می‌کنند. فرزاد تصمیم مناسب دیگری نیز گرفته است. او در تلگرام کانالی با آدرس hamoonmorgh95@ ایجاد کرده و از این طریق برای محصولاتش بازاریابی می‌کند.

او می‌گوید، اگر گوشت‌های تولید شده را به دلالان بفروشد، سود زیادی عایدش نمی‌شود. به همین خاطر سعی می‌کند بدون واسطه محصولاتش را در اختیار خانواده‌ها بگذارد.

حمایت از کارآفرینان

جوانان زیادی مانند فرزاد در سراسر کشور وجود دارند که اگر بدرستی حمایت شوند، می‌توانند گره اشتغال را باز کنند و دست به کارآفرینی بزنند. در واقع با حمایت از جوانان می‌توان مشکلاتی مانند خالی شدن روستاها را نیز برطرف کرد، زیرا کارآفرینی در روستا هزینه‌های کمتری دارد و به این شکل جوانان می‌توانند درآمد بیشتری به دست بیاورند.

فرزاد درباره حمایت‌هایی که از او شده، می‌گوید: برای شروع کار سراغ جهاد کشاورزی رفتم، اما آنها کمکم نکردند تا این که با مدیران کمیته امداد صحبت کردم و با این که مددجوی کمیته امداد نبودم، آنها به شکل موردی به من کمک کردند.

آن طور که فرزاد می‌گوید، کمیته امداد به او 25 میلیون تومان وام اشتغال داده است و به همین خاطر او توانسته کارش را شروع کند.

شرایط بسیاری از روستاهای کشورمان به دلیل مهاجرت مناسب نیست. به همین خاطر مسئولان باید حمایت از جوانان روستایی را جزو اولویت‌های خود قرار دهند، چراکه به این شکل می‌توان مشکل اشتغال جوانان روستایی را حل کرد و مانع مهاجرت روستاییان به شهرهای کوچک و بزرگ شد. نباید فراموش کرد که مهاجرت از روستاها به کلانشهرها سبب بروز مشکلاتی مانند حاشیه نشینی شده و رفع چنین مشکلاتی در گرو حمایت ویژه از روستاهاست.

مهدی آیینی