روایت خبرنگار جامجم از چند ساعت حضور در بیمارستان سوختگی شهید مطهری
چرا هنوز صدایشان توی گوشم است؟! تصویرشان از جلوی چشمم دور نمیشود؟! صورت مرضیه با آن پوست صورتی رنگ ور آمده، چهره امین با آن باندهای قهوهای رنگ که قاب چشمهای بیمژه، صورت بیابرو و نگاههای خالیاش شده بودند، صورت علیرضای ده ساله با دست و پاهایی باندپیچی شده، خوابیده روی تخت بیمارستان شهید مطهری، خسته از 70 روز کلنجار مداوم با سوختگی... نه ! یادم نمیروند... مرضیه را اگر آتش به جانش نیفتاده بود، امین را اگر گرفتار شعلهها نشده بود، علیرضا را اگر بنزین، گوشت و پوستش را یکی نکرده بود، میتوانستم جای دیگری ببینم؛ جایی در شلوغی کوچه و خیابانهای همین شهر، بین بقیه آدمهایی که میآیند و میروند.
کد خبر: ۹۶۱۶۰۴ تاریخ انتشار : ۱۳۹۵/۰۸/۰۸