ثریا آقایی: من «متفاوت» هستم

به گزارش جام جم آنلاین ، همیشه باانگیزه و با برنامه است و اصلا به همین دلیل تبدیل به بهترین بدمینتون باز دختر ایران شد. این دختر تا آستانه کسب سهمیه المپیک هم رفت اما یک مصدومیت بد موقع باعث شد تا او از رسیدن به این هدف بزرگ محروم شود. به هر حال ثریا چه المپیکی باشد چه خیر از نظر بسیاری برترین بدمینتون‌باز تاریخ ورزش بانوان ایران است. این دختر هنرمند ـ ورزشکار در گفت‌وگویی از خودش و دغدغه‌هایش می‌گوید.

مثل همه مصاحبه‌ها، اول از معرفی خودتان شروع کنید.

ثریا آقایی هستم و 21 سال دارم. از 9 سالگی بدمینتون را به صورت جدی بازی می‌کنم. هشت سال است که عضو تیم ملی بدمینتون ایران هستم. درباره رشته تحصیلی‌ام باید بگویم فوق‌دیپلم ریاضی دارم، اما در مقطع کارشناسی مشغول تحصیل در رشته مدیریت ورزش هستم.

زندگی خودتان را چطور می‌بینید؟ آیا ورزش کل زندگی‌تان را گرفته است؟

بیشترین وقت من صرف ورزش می‌شود چرا که حرفه‌ای هستم و مدام باید در تمرینات و مسابقات حضور داشته باشم. ولی این‌طور هم نیست که ورزش کل زندگی‌ام را دربر بگیرد. من از لحاظ درسی و هنری هم فعالیت‌های زیادی دارم. در اوقات فراغت سعی می‌کنم درس بخوانم یا کارهای نقاشی و طراحی انجام بدهم.

به هنر اشاره کردید.کمتر ورزشکاری پیدا می‌شود که ورزش و هنر را در کنار یکدیگر داشته باشد. چه شد که به طرف هنر کشیده شدید و آیا کاری که انجام می‌دهید به‌صورت حرفه‌ای است یا آماتور؟

پدرم نقاش حرفه‌ای است و تابلوهای رنگ‌وروغن می‌کشد و الان هم این کار را انجام می‌دهد. من هم از کودکی تحت تاثیر پدرم نقاشی می‌کشیدم و طراحی می‌کردم. الان بیشتر برای دل خودم می‌کشم و حالت چندان حرفه‌ای ندارد. در واقع هنر را برای آرامش خودم انجام می‌دهم. گاهی آنچنان در رقابت‌های مختلف تحت فشار قرار دارم که نیاز دارم همه چیز را از ذهنم دور کنم و نقاشی و طراحی برای من راه‌حل خوبی است که به آرامش برسم.

با توجه به موفقیت‌هایی که در ورزش به‌دست آورده اید و البته در کنار این موفقیت‌های ورزشی، درس هم می‌خوانید و نقاشی هم می‌کشید، خودتان را یک دختر متفاوت نسبت به سایر هم سن و سال‌هایت می‌بینید؟

از خود تعریف نباشد باید بگویم بله. این را دوستانم هم می‌گویند. علاوه بر کارهایی که هم‌سن و سال‌های من انجام می‌دهند من کارهای دیگری هم انجام می‌دهم و به نظرم نسبت به همه آنها مشغله‌های بیشتر و مهم‌تری دارم. من از کودکی واقعا تلاش کردم. بدمینتون رشته‌ای است که نیاز به پشتکار دارد و ورود به تیم ملی و ورود به مسابقات قهرمانی به هیچ عنوان آسان نیست. من خودم را نسبت به دیگران متفاوت می‌دانم.

حالا به عنوان یک ورزشکار حرفه‌ای چقدر سعی می‌کنید مثل دخترهای هم‌سن و سال خودت تفریح کنید؟

من وقت زیادی برای تفریح ندارم. در مقایسه با دوستانم خیلی کمتر تفریح می‌روم. اکثر اوقات خارج از کشور هستم و اغلب دور از خانواده تمرین می‌کنم به همین دلیل تفریح من خیلی کم است. البته باید بگویم امسال از معدود مواردی بود که موفق شدم پس از سال‌ها به همراه خانواده به یک مسافرت بروم. قبل از آن درگیر رقابت‌های انتخابی المپیک بودم اما متاسفانه مصدومیتی پیش آمد که به خاطر آن دیگر نتوانستم در رقابت‌های انتخابی شرکت کنم و متاسفانه المپیک 2016 را از دست دادم. من زمان‌های کوتاهی برای تفریح دارم اما سعی می‌کنم از همان اوقات کوتاه لذت ببرم. حتی می‌توانم بگویم که نسبت به دیگر دوستانم از اوقات فراغتم با این‌که کوتاه‌تر است بیشتر استفاده می‌کنم و بیشتر لذت می‌برم.

در این زمان کوتاه ترجیح می‌دهید که به شبکه‌های اجتماعی مشغول شوید؟

از آنها هم استفاده می‌کنم. البته تمام وقت من صرف شبکه‌های اجتماعی نمی‌شود، چرا که گاهی خیلی خسته‌کننده می‌شوند. کارهای دیگری هستند که به من آرامش می‌دهند اما به هر حال این شبکه‌های اجتماعی برای من یک سرگرمی به‌شمار می‌رود.

ایده‌آل زندگی‌تان چیست؟

بزرگ‌ترین هدف من حضور در رقابت‌های المپیک است. ما تا به حال نماینده‌ای در المپیک برای بدمینتون بانوان نداشته‌ایم. اگر می‌خواهم به این هدف برسم باید برنامه‌ریزی خاصی داشته باشم. البته نمی‌توانم الان درباره دیگر برنامه‌هایم توضیح بدهم چرا که خودم هم نمی‌دانم. الان فقط بدمینتون برایم مهم است.

با توجه به سن کمی که دارید به ازدواج فکر می‌کنید؟

قطعا در آینده جزو برنامه‌های من خواهد بود.

بسیاری از دختران خیلی از فرصت‌های زندگی‌شان استفاده نمی‌کنند. توصیه شما به دختران هم‌سن و سالتان چیست؟

توصیه می‌کنم هیچ وقت برای ورزش کردن و پرداختن به ورزش قهرمانی دیر نیست. خیلی‌ها را دیده‌ام که می‌گویند دیگر سن ما از ورزش کردن گذشته است، اما همیشه به آنها توصیه می‌کنم برای موفقیت و رسیدن به هدف نباید ناامید شد و گفت دیر شده است. ورزش خستگی‌های خودش را دارد، اما در کنارش شور و نشاط زیادی برای فرد به وجود می‌آید.

حرف پایانی؟

باید از خانواده و مربیانم و البته مسئولان فدراسیون بدمینتون که همیشه من را حمایت می‌کنند تشکر ویژه‌ای داشته باشم.

هیلدا حسینی خواه