لذت خزیدن در دنیای فانتزی

که حدود دو سال و نیم پیش منتشر شد و حالا دنباله‌ای بر آن به اسم Styx Shards of Darkness انتشار یافته که قصد بررسی آن را داریم. اگر نسخه‌های قبلی که این کاراکتر در آنها حضور داشته را تجربه نکرده‌اید، نگران نباشید، زیرا سازندگان ترتیبی داده‌اند که خیلی زود با ویژگی‌های خزیدن، دزدیدن و کشتن این کاراکتر آشنا شده سپس به مرور داستان پس‌زمینه‌ او نیز برایتان بازگو خواهد شد.

Styx یک بازی مخفیکاری خالص مثل مجموعه‌ Thief یا نسخه‌های اولیه Splinter Cell است، نباید انتظار مخفیکاری در سطح مثلا مجموعه‌ Assassin’s Creed از آن داشته باشید. تمرکز گیم‌پلی روی نقشه کشیدن و خزیدن است، هرچند می‌توانید افرادی را از میان سایه‌ها نیز به کام مرگ بکشید، ولی از آن بازی‌هایی نیست که امیدی به پیروزی در نبردهای رودررو داشته باشید.

از ارباب سایه‌ها تا تکه‌های تاریکی

بازی‌های Styx، دارای سیستم امتیاز تجربه و درخت توانایی برای کاراکتر هستند. هر مرحله یک هدف اصلی و تعدادی اهداف جانبی دارد که با انجام دادن آنها امتیاز تجربه به دست آورده و با این امتیازها می‌توانید توانایی‌ها و تجهیزات جدیدی برای کاراکتر تهیه کنید. خوشبختانه مهارت‌هایی که تقریبا در انتهای نسخه‌ قبلی به‌صورت کامل به دست می‌آوردید، در این نسخه به‌صورت پیش فرض از ابتدا در اختیار استیکس قرار دارند و بسیاری از کارهای مخفیانه و جنب‌وجوش‌های دزدانه‌ او را می‌توانید از همان ابتدا تجربه کنید.

استیکس به‌عنوان یک گابلین ریزنقش در دنیایی بزرگ به مثابه موش در دیوار می‌ماند؛ او با سرک کشیدن و دزدکی حرکت کردن موقعیت نگهبانان را شناسایی یا از آنها عبور می‌کند. خزیدن به زیر میزها یا بالای خرپاها از دیگر تکنیک‌های مفید او به شمار می‌روند. استیکس در مقایسه با نگهبان‌هایی که خیلی سنگین به نظر می‌رسند، به شکل فوق‌العاده‌ای سبک و سریع است، به‌طوری که تماشای ترتیب اتفاقات و حرکاتی که او انجام می‌دهد به نوبه‌ خود لذت‌بخش است.

او با آن انیمیشن‌های زیبا و روان خود از لبه‌ سنگی روی دیوار بالا رفته، خود را مثل کاغذ به دیوار چسبانده و روی کوچک‌ترین فضای ممکن قدم برمی‌دارد و دست آخر نیز با پرشی حاصل از اعتماد به نفس و توانایی خود را به میان دسته‌ای از طناب‌ها می‌اندازد تا با آنها تاب خورده و خود را به هدف برساند. اینها حرکاتی است که درست از یک گابلین دزد حرفه‌ای انتظار می‌رود. البته حسرت این انتظار به لطف کنترل بد بازی در بخش سکوبازی که قسمت عمده‌ این هیجانات توصیف شده را شامل می‌شود، حسابی به دلتان خواهد ماند؛ زیرا هرچه کنترل و حرکت دادن استیکس در زمین نرم است، مکانیک‌های بازی در بخش سکوبازی بشدت شما را آزار خواهند داد و مرگ‌های بی‌دلیل فراوان برایتان به ارمغان خواهند آورد!

این موجود آب زیر کاه

فکر می‌کنم این روزها دیگر به این عادت کرده‌ایم که هر کاراکتر تازه از راه رسیده‌ای در دنیای بازی‌ها می‌تواند مثل میمون از این دیوار به آن دیوار پریده یا نگهبانان را از لبه‌ پرتگاه پایین بکشد و جنازه‌ دشمنانش را در گاری کاه و کمد و سطل آشغال مخفی کند. آنچه Styx را از دیگر بازی‌هایی با این قبیل مکانیک‌ها متمایز می‌کند، مجموعه‌ای از توانایی‌های جادویی استیکس است. او در هر لحظه می‌تواند خود را برای مدتی محدود نامرئی کند که بهترین تکنیک برای فرار کردن از مخفیگاهی است که موقعیت آن نزد نگهبانان لو رفته است.

همچنین او می‌تواند به شکلی عجیب یک کلون یا کپی از خود را بالا بیاورد که این کلون را می‌توانید به‌صورت مستقل هدایت کنید. از کلون خود می‌توانید برای پرت کردن حواس نگهبانان استفاده کنید تا راه برای عبور استیکس باز شود، هرچند این کار اغلب به قیمت جان کلون تمام می‌شود. همچنین در حل کردن تعدادی از معماهای بازی، به کمک این کلون نیاز دارید و در نهایت نیز وقتی کارتان با او تمام شد می‌توانید منفجرش کرده و دودی سمی در محیط باقی بگذارید.

علاوه بر قدرت‌های جادویی، استیکس تعدادی ابزار و تجهیزات نیز در اختیار دارد که از آن جمله می‌توان به شن برای خاموش کردن مشعل‌ها، یک شیء شیشه‌ای که با پرتابش حواس دشمنان پرت می‌شود یا دارت‌های سمی اشاره کرد. با امتیاز تجربه‌ای که از رسیدن به اهداف مرحله به دست می‌آورید و البته مواد اولیه‌ای که پیدا می‌کنید، می‌توانید قدرت‌ها و تجهیزات استیکس را ارتقا داده یا به موارد جدید دسترسی یابید.

خوشبختانه ساختار مراحل بازی برای رسیدن به هدف باز بوده و موقعیت‌های زیادی وجود دارد که می‌توانید از توانایی‌های خود، هر طور که مایل هستید استفاده کنید. به بیان دیگر بازی به شما دیکته نمی‌کند چگونه به هدف برسید، آن را به شما نشان داده و تصمیم انتخاب مسیر و روش را به عهده‌ خودتان می‌گذارد. هرچند این آزادی عمل به گستردگی مجموعه‌ای چون Dishonored نیست، اما ویژگی بسیار پسندیده‌ای برای یک بازی مخفیکاری به شمار می‌رود.

لذت‌بخش، اما فراموش‌شدنی

Styx Shards of Darkness بازی به مراتب بهتری از نسخه‌ قبلی یعنی Styx Master of Shadows است و اگر آن را تجربه کرده باشید، بهبودهای بازی را بوضوح خواهید دید، اما این حرف به معنی خالی از ایراد بودن بازی نیست. کنترل بد کاراکتر هنگام سکوبازی، هوش مصنوعی و انیمیشن‌های ضعیف دشمنان که الگوهای رندوم و غیر قابل پیش‌بینی در یک بازی مبتنی بر استراتژی و نقشه ایجاد می‌کنند از ضعف‌های عمده‌ بازی به شمار می‌روند.

اگر بهره‌برداری بیش از حد از مراحل بازی و تجربه‌ چندباره‌ آنها به اسم مراحل جدید را نادیده گرفته و به حساب ذکاوت اقتصادی سازندگان بگذاریم! به‌عنوان کسی که مخفیکاری محبوب‌ترین سبک بازی‌هایش است به شما می‌گویم Styx Shards of Darkness یک مخفیکاری خالص با کیفیتی متوسط است که در زمان تجربه روی هم رفته از آن لذت خواهید برد، اما ارزش تکرار بسیار پایینی داشته و خیلی زود آن را فراموش خواهید کرد.

مجید رحمانی

ضمیمه کلیک جام‌جم