ژنتیک و پارگی رباط صلیبی

به گزارش جام جم آنلاین ،مدت هاست که مشخص شده است که انتخاب کفش ، سطح و نوع ورزش می تواند در هنگام کسی که دچار پارگی رباط صلیبی قدامی می شود ، موثر باشد. محققان دانشگاه لوند در سوئد اکنون مشاهده کرده اند که ژن ها نیز نقشی تعیین کننده دارند.

 در گذشته ، برای جلوگیری از آسیب رباط صلیبی قدامی ، عوامل ژنتیکی در نظر گرفته نشده است ، به عنوان مثال در میان ورزشکاران. این مطالعه پاسخی در مورد اینکه آیا وراثت شامل شرایط آناتومیکی یا فیزیولوژیکی است که می تواند خطر را تحت تأثیر قرار دهد ، به ما ارائه نمی دهد. از آسیب رباط صلیبی. با این حال ، اگر بدانیم که موارد زیادی از این آسیب در یک خانواده وجود دارد ، پس لازم است با احتیاط بیشتری انجام شود و تمرینات پیشگیرانه تری انجام شود ، مانند فرود پس از پرش هنگام بازی هندبال و غیره .

تا به امروز ، هیچ بررسی منظمی با یک سنتز با بهترین شواهد ، تأثیر ژنتیک در این آسیب ویرانگر زانو را ارزیابی نکرده است.

برای حمایت از ارتباط واضح بین پارگی ACL و انواع ژنتیکی ، تحقیقات بیشتری لازم است. مطالعات گسترده در مورد ژنوم برای بررسی انواع بالقوه ژنتیکی توصیه می شود. علاوه بر این ، برای نتیجه گیری قوی ، به مطالعات آینده نگر بزرگ نیاز است.

پارگی رباط صلیبی قدامی (ACL) یک آسیب دیدگی بسیار شایع و شدید در زانو است که عمدتا در هنگام شرکت در ورزش رخ می دهد ، در درجه اول از طریق مکانیسم غیر تماسی. پارگی ACL اغلب با پارگی مینیسک (تقریباً 50٪) ، آسیب رباط وثیقه داخلی و ضایعات غضروفی همراه است و منجر به ده برابر افزایش خطر آرتروز زانو می شود. در نتیجه ، پارگی ACL به عنوان "ضربه به زانو" یا "زانوی قدیمی در یک بیمار جوان" شناخته می شود. بازسازی پارگی ACL یکی از روشهای معمول ارتوپدی است که با شیوع فزاینده ای در سراسر جهان انجام می شود.

سالانه بین 100000 تا 200000 پارگی ACL فقط در ایالات متحده آمریکا بازسازی می شود . بروز زیاد ، هزینه های زیاد و عواقب بالینی فاجعه بار پارگی ACL به این معنی است که آگاهی از علت و مکانیسم این آسیب مهم است. درک بهتر در مورد عوامل خطر ، علل و مکانیسم گام مهمی در غربالگری و جلوگیری از پارگی ACL است. خطر پارگی ACL توسط عوامل ذاتی و خارجی تعیین می شود. عوامل بیرونی شامل شدت فعالیت بدنی و نوع سطح بازی است .عوامل ذاتی شامل تفاوت در آناتومی ، جنس ، کنترل عصبی عضلانی و ساختار هورمونی است . به عنوان مثال ، بروز پارگی ACL در زنان 3-6 برابر بیشتر از مردان است  ، که می تواند تا حدی با شکاف بین دندانی کوچکتر ، غلظت استروژن بالاتر و الگوی حرکتی با افزایش لحظه افزایش دهنده مفصل ران توضیح داده شود. و والگوس زانو در زنان یافت می شود. مطالعات قبلی استعداد خانوادگی برای پارگی ACL را نشان داده است. فردی با پارگی ACL دو برابر بیشتر احتمال دارد که دارای خویشاوندی با پارگی ACL باشد. دوقلوهايي كه دچار پارگي ACL هستند ، از همان عوامل خطر چندين برابر هستند. این ممکن است با یک سبک زندگی فعال توضیح داده شود ، زیرا ورزشکاران تمایل دارند ACL خود را بیشتر از افراد غیر ورزشکار آسیب بزنند. با این حال ، ژنتیک یا سایر تغییرات ذاتی نیز می توانند تأثیرگذار باشند.

اگر پزشکان خطر ژنتیکی بالای چنین صدمه ای را تشخیص دهند ، ممکن است بهتر بتوانند با ورزشکارانی که نزدیکان نزدیک آنها دچار پارگی ACL شده است ، مشاوره کنند.

نتایج  نشان می دهد که ژن ها بیش از آنچه فکر می کردیم نقش دارند. به بیان خیلی ساده ، می توان گفت که از بین همه آسیب های رباط صلیبی ، 69 درصد را می توان با ژنتیک توضیح داد.

خطر ژنتیکی در مردان و زنان به همان اندازه زیاد است.

نتایج ممکن است از نظر پیشگیری موثرتر از این نوع آسیب قابل توجه باشد.