آموزش صبوری در کانون خانواده

درهمین لحظات است که پسر خانواده با چند شاخه نازک در دست از راه می‌رسد و پایش را روی یکی از چوب‌های نسبتا بلندی که زیر ماهیتابه قرار گرفته می‌کوبد تا چوب از وسط به دو نیم شود اما همین حرکت به یکباره موجب می‌شود تا ماهیتابه از روی آتش بلند شود و همه محتویاتش روی خاک بریزد.در این لحظه پسر‌بچه که ۹-۸ ساله به‌نظر می‌رسد با نگاهی نگران در چشمان پدر چشم می‌دوزد. شاید این یک لحظه برای کودک یک‌سال طول بکشد. اضطرابی عمیق در نگاهش موج می‌زند و منتظر است ببیند واکنش پدر چیست. آیا از این کار عصبانی می‌شود و سرش فریاد می‌زند؟ شاید حتی پاسخ این رفتار با یک سیلی محکم و چند پس‌گردنی همراه باشد و شاید... .سناریوهای متعددی در ذهن پسربچه عبور می‌کند اما این سناریوها عمر کوتاهی دارند چون واکنش پدر بسیار منطقی‌تر و معقول‌تر از چیزی است که ممکن است ذهن هربیننده‌ای را درگیر کند.پدر باخنده تخم‌مرغی را که می‌خواست بشکند، می‌اندازد وبا لگدی آن‌را شوت می‌کند! پسر هم که انگار به آرامش رسیده تمام چهره‌اش را به یکباره لبخندی شیرین پر می‌کند. این چکیده‌ای از ویدئوی کوتاهی است که در یکی از شبکه‌های اجتماعی به اشتراک گذاشته شده بود و در دل خود یک دنیا درس داشت و قابی از یک رفتار درست با فرزند و خانواده‌ای سالم را به تصویر می‌کشید. قدرمسلم این‌که اگر بچه تعمدا چنین رفتاری را انجام می‌داد بدیهی بود پدر در برابر این عملکرد نادرست واکنش تندی نشان دهد و او را تنبیه کند اما اینجا ماجرا یک اشتباه سهوی بود که برخورد تند پدر می‌توانست خاطره یک طبیعت‌گردی شیرین را تلخ کند. اماواکنش منطقی پدرموجب شد تا گرچه ممکن است آن روز گرسنه مانده باشند اما پسر‌بچه درس صبوری را در برابر یک اتفاق پیش‌بینی نشده، می‌آموزد و یاد می‌گیرد می‌توان حتی بحران‌ها را با عکس‌العملی متفاوت به خاطره‌ای شیرین تبدیل کرد و حتی از برخی اشتباهات به‌خصوص اشتباهات سهوی چشم پوشید. بدیهی است در چرخه ازدواج، تشکیل خانواده و فرزندآوری چنین شخصی می‌تواند پدرش را الگوی خود قرارداده وبرای فرزندانش پدری مهربان وصبور باشد؛ ‌همان‌طور که صبوری را در کانون خانواده آموخته است.