فقر، رهاورد توسعه منهای عدالت است!

این بخشی از سخنان کسی است که نظریه‌های سیاسی اش در بین جریان فکری نئولیبرال طرفداران بسیاری دارد و از او به عنوان نظریه‌پرداز این طیف نام می‌برند.

نکته جالب توجه این است که آقای سریع القلم در یک تحریف آشکار، منشاء مشکلات را در روی کار آمدن فقرا می‌داند و توصیه می‌کند تا زمام امور به طبقات متوسط جامعه سپرده شود، اما او و همفکرانش به این پرسش، پاسخ نمی‌دهند که چه کسانی از دوستان فکری‌تان، چهل و چند سال قبل، مبانی سرمایه‌داری را در اقتصاد این کشور پایه‌گذاری کردند و سیاست تعدیل را با پیامدهایش بنیان نهادند؟ آنها از خانواده‌های فقیر بودند یا تعلق به طبقه متوسط و مرفه داشتند؟
ارمغان این افراد برای اقتصاد ایران در این نزدیک به نیم قرن اخیر چه بوده است؟ آیا جز تبدیل طبقه متوسط به فقیر و افزودن بر ثروث سرمایه‌داران، رهاورد قابل ذکری داشته‌اند؟!

آیا در همین طبقات متوسط و مرفه منظور نظر شما، جماعتی که از خانواده‌های ثروتمند بودند و فرصت‌های مدیریتی را در اختیار گرفتند و با غرور و تکبر خویش، اجتماع ما را گرفتار تبعات تصمیمات غلط خویش نمودند، کم بوده و هستند؟!

اینکه یک فرد متعلق به خانواده‌ای فقیر، به مناصب قدرت برسد و فقر را گسترش دهد، یا شخصی فقیر، از فرصت تکیه‌زدن بر مصادر، برای رفع فقر بهره بگیرد، بیشتر به جنبه‌های تربیت اخلاقی و اصالت‌های ایمانی و فکری آنها باز می‌گردد.

آقای سریع‌القلم! چرا صورت مسأله را پاک می‌کنید؟... برخلاف آنچه شما مدعی‌اش هستید؛ ما باور داریم که روی آوردن بعضی مسئولان در ادوار مختلف به نسخه‌های نظام سرمایه‌داری، منشاء این فقر تحمیلی است و همان فقرا که از برکشیدن آنها در سمت‌های مهم هراس دارید، اجازه نداده‌اند تا تتمّهٔ طبقات فقیر و متوسط جامعه، زیر چرخ دنده‌های توسعه منهای عدالتی که لیبرال‌ها تحقق‌اش را اراده کرده‌اند، نابود شوند!

به تجربه دریافتیم؛ آنها که در اقتصاد، به تعمیق وابستگی و عدم خودکفایی می‌اندیشند و در سیاست، به حذف مقاومت و تمکین در برابر جریان سلطه جهانی اصرار می‌کنند؛ می‌خواهند با یکدست کردن عرصه قدرت، ایران را به کشوری وابسته و بی‌اراده و ناتوان در مقابل زورگویان بی اخلاق دنیا تبدیل نمایند و سد آهنین ملتی متمدن را از سر راه چپاولگری بزرگترین فقرآفرینان جهان که غربی‌ها هستند بردارند.

امروز، حرف زدن از سرمایه‌داری غربی به عنوان عامل رفع فقر، سخنی مضحک و ادعایی ملال‌آور است... همچنان که اخلاق هم دیگر با فرهنگ فعلی سرمایه‌داری نسبتی ندارد... مگر تربیت یافتگان جریان سرمایه‌داری، ارزش اخلاقی قابل دفاعی برای خود در این دوران سیاه حاکمیت‌شان باقی گذاشته‌اند که بشود به آن افتخار کرد و از چنین امتیازی به عنوان دستاورد تربیتی غرب یاد نمود؟!