لطفا تشکر کنید

کیف نه‌تنها کیف معمولی نبود، بلکه به اندازه کافی وسوسه‌انگیز بود.

سه فقره چک سفید امضا، یک فقره چک حامل به مبلغ ۶۰ میلیون ریال و مبالغی وجه نقد محتویات کیف را تشکیل می‌داد. علاوه بر اینها کارت دانشجویی در کیف بود که نشان می‌داد کیف متعلق به چه کسی است.

این دو رفتگر هم پا روی نفسشان می‌گذارند و از طریق دانشگاه اشاره شده در کارت دانشجویی، کیف و محتویاتش را تحویل می‌دهند.

خبرنگار تسنیم که خبر این ماجرا را اعلام کرده، ‌از یحیی توکلی پرسیده است، آیا در ازای تحویل کیف مژدگانی دریافت کردید؟

توکلی هم پاسخ داده: خیر، هدف از کار ما رضای خدا بود نه چیز دیگر، البته صاحب کیف مژدگانی به ما پیشنهاد نداد.

ابراهیم کهرازهی هم رفتگر اهل شهر خاش است که تیر ماه امسال به‌خاطر کاری مشابه، سوژه یادداشت همین صفحه شد.

او کیسه‌ای را پیدا کرد که 19 میلیون و 300 هزار تومان در آن بود و همه این پول‌ها را به صاحبش که از کسبه بازار شهر بود، بازگرداند.

در خبرهای مربوط به این ماجرا هم اشاره‌ای به مژدگانی یا دادن هدیه از طرف صاحب کیف به ابراهیم دیده نمی‌شد.

ابراهیم کهرازهی، یحیی توکلی و حسین تعلهی نه ‌به‌خاطر تشکر و سپاس کسی که فقط به‌خاطر روح و طبع بزرگشان این کارها را انجام داده‌اند، اما تشکر کردن برای چنین کارهایی دست‌کم در قالب یک هدیه یا جعبه شیرینی واجب است.

شاید پرداختن درصد اندکی از پول‌های یافته شده به یابنده هم توصیه بدی نباشد اگر با این انتقاد همراه نباشد که هدیه مالی در شأن چنین کاری نیست، اما به‌هر‌حال چنین کارهایی که اتفاقا از سوی افرادی با درآمدهای اغلب کم انجام شده، نباید با یک تشکر به اصطلاح خشک‌و‌خالی همراه باشد.

ظاهرا همان اندازه که در مورد فرهنگ امانتداری و وظیفه‌شناسی صحبت می‌شود، درباره فرهنگ تشکر و سپاس هم باید فرهنگ‌سازی کرد.

آوید طالبیان - ‌جام‌جم