اینجا منتخب جهان هم می‌بازد

هرچند در دو برد ارزشمند مقابل آمریکا در لیگ جهانی، تماشاگران نقشی عمده داشتند، اما بی‌انصافی است که رشد تاکتیکی بازیکنان تیم ملی در دو پیکار با آمریکا را نادیده بگیریم و لب به تحسبن پنجه طلایی‌های ایرانی نگشاییم.

اول: تیم ملی ما بار دیگر در زدن سرویس‌های پرشی موجی استادانه عمل کرد. ضربات سعید معروف و عادل غلامی درست به هدف می‌نشست و قدرتی‌زن‌های نام آوری چون ساندی تیلور و ماتیو اندرسن را از کار می‌انداخت.

دوم: قدرت بازیخوانی «سید» موسوی و عادل غلامی حتی سرعتی‌زن آسمانخراشی چون ماکسول هلت را ذخیره‌نشین کرد. این دو ایده‌آل‌ترین مدافع وسط‌های تاریخ والیبال هستند و «سید» بازهم نامزد احراز بهترین مدافع جهان خواهد بود.

سوم: دریافت عمومی تیم با حضور میلاد عبادی‌پور و سیامک مرندی کم‌نظیر بود و مرندی گاهی میرزاجانپور را هم پوشش می‌داد. به عبارتی دیگر تیم ایران گاهی با سه دریافت‌کننده کولاک می‌کرد.

چهارم: آبشارهای برق‌آسای شهرام محمودی روی پاس‌های سوپر معروف استثنایی بود. حملات محمودی واقعا نوعی شاهکار تلقی می‌شود. این نوع پاس را هیچ‌کدام از پشت‌خط‌زن‌های جهان نمی‌زنند.

پنجم: به لطف حرکات بی‌نظیر سید و غلامی که در دفاع، گام‌ها به طرفین را عالی بر‌می‌داشتند، ضعف دفاع منطقه‌ای (کناری) تیم ملی برطرف شد و اگر بخواهیم یک نقطه ضعف کوچک برای تیم بتراشیم این است که شاید هنوز در توپ‌گیری انتهای میدان مثل دریافت اول نیستیم.‌

با این تیم و این ثابت‌گرایی حتی اگر تیم منتخب جهان هم به ایران بیاید شکست می‌خورد. یک تیم سرشار از انگیزه و سلحشوری، اما فراموش نکنیم که کار صعود هنوز تمام نشده است.

لهستان تیمی دارد متنوع‌تر از روسیه و غولی به نام کورک باراتز و تازه آسمانخراش‌های روس هم کم کم بیدار می‌شوند‌؛ پس شادمانی واقعی را بگذاریم برای وقتی که به جمع چهار تیم برتر لیگ صعود کردیم. هرچند نگاه اصلی فدراسیون و همه کارشناسان به قله جهان است‌؛ جایی به نام المپیک که مریخ والیبال نامیده می‌شود. به موفقیت و توانمندی مردان شجاع ایران اعتقاد داریم، اما جانب احتیاط را از دست نمی‌دهیم.