پل‌های عابر؛ نامهربان با معلولان

راه رفتن روی پل‌های عابر برای یک فرد معلول مثل کوهنوردی است، بخصوص در مورد آن پل‌های عریض و طویلی که دو طرف یک بزرگراه را به هم وصل می‌کند و وقتی از پایین پل به مسیر طولانی‌ای که پیش رو داری نگاه می‌اندازی تا چشم کار می‌کند فقط پله می‌بینی و بس.

همین پله‌های دردسرساز باعث شده که آنها دل خوشی برای استفاده از پل‌های عابرپیاده نداشته باشند و ترجیح دهند خطر عبور از عرض خیابان یا بزرگراه را به جان بخرند تا این‌که مجبور باشند ده‌ها پله را نفس‌نفس‌زنان طی کنند و خودشان را به عرشه پل برسانند.

هرچند در سال‌های اخیر شهرداری‌ها نسبت به تجهیز پل‌های عابر پیاده به پله‌برقی اقدام کرده‌اند، اما تعداد این پل‌ها کم است و هنوز تعداد زیادی از پل‌های عابر به همان قدیمی‌ترین شکل خود یعنی بدون پله‌برقی و با تعداد پله‌های فراوان مانده و راه رفتن روی آنها با داشتن بیش از ده‌ها پله برای افراد معلول با مشقت همراه است.

آنها هر بار که قرار است از پل عابر استفاده کنند از خود می‌پرسند چرا نمی‌توانند آسان و بی‌دغدغه مانند دیگر شهروندان از کمترین امکانات زندگی شهری بهره‌مند شوند؟

معلولان نیز گروهی از شهروندان یک شهر محسوب می‌شوند که توقع دارند مانند دیگران از حداقل امکانات موجود در زندگی شهری برای رفت و آمد در سطح شهر استفاده کنند. ضروری است مسئولان شهری روند تجهیز پل‌های عابر به پله‌برقی را نیمه‌کاره رها نکنند تا نه فقط شهروندان، بلکه افراد دارای معلولیت نیز بتوانند براحتی از پل‌های عابر پیاده سطح شهر استفاده کنند.

با فراهم کردن امکان بهره‌مندی یکسان معلولان از خدمات شهری آنها خود را جزئی از شهروندان شهرشان خواهند دانست که باور می‌کنند مسئولان شهری نسبت به نیازهایشان بی‌تفاوت نیستند و حق استفاده این قشر از کوچک‌ترین امکانات زندگی شهری را به رسمیت می‌شناسند.