راه‌های جدید ارتباط مخاطب با رسانه

ارتباط دوسویه بین رسانه و مخاطب زمانی شکل می‌گیرد که مخاطب هم بتواند براحتی با رسانه ارتباط برقرار کند. به این معنا که او بتواند در تلویزیون و برنامه‌های آن نقش مستقیم و تاثیرگذار داشته باشد.

فیلم‌ها و سریال‌های زیادی در شهرهایی به‌جز پایتخت ساخته می‌شود، مستندهای متنوعی درباره نقاط مختلف ایران تولید شده است که همه اینها ارتباط دوسویه بین رسانه و مخاطب را تقویت می‌کند. اما امروزه به دلایل اجتماعی مخاطب تلویزیون سهم بیشتری از رسانه را طلب می‌کند و نمی‌خواهد صرفا گیرنده پیام‌ها و برنامه‌ها باشد.

ایران سرزمین بزرگی است با جغرافیای پهناور، آب و هوای گوناگون، اقلیم‌های متفاوت و گویش‌های متنوع. هر گوشه این سرزمین پر از داستان‌های گفتنی است و هر شهر و دیاری دیدنی‌های بسیار دارد و البته تلویزیون بارها و بارها به سراغ این قصه‌ها رفته و این دیدنی‌ها را به بهانه‌های مختلف به نمایش گذاشته است. از برنامه‌هایی مانند صبح بخیر ایران و بخش سفرنامه صبا گرفته تا برنامه‌هایی که به صورت مشارکتی با ادارات گردشگری استان‌ها یا مراکز توسعه شهری ساخته می‌شود.

با همه اینها گروه‌های تولید فیلم و سریال در تهران متمرکز شده‌اند و در تولید آثار تلویزیونی از ظرفیت استان‌ها و شهرهای مختلف کمتر استفاده می‌شود. از سوی دیگر ناآشنایی سازندگان آثار تلویزیونی با جغرافیا و فرهنگی که درباره‌اش فیلم، سریال و مستند می‌سازند و نیز تجربه‌گرا بودن گروه‌های تولید شهرستانی به دلیل نبود امکانات کافی و تخصص و مهارت باعث شده تا کل ایران با همه بضاعتش کمتر به تصویر کشیده شود.

شاید حل این مسائل به این سادگی‌ها میسر نباشد و شاید رفع هر کدام به زمان طولانی نیاز داشته باشد، اما یک راه ساده برای برداشتن گام‌های اول در راه تولید آثاری درباره همه ایران و ایرانیان وجود دارد و آن هم دعوت از مخاطبان برای ارسال برنامه‌های ساده درباره جاذبه‌های گردشگری، فرهنگ و جغرافیای سرزمین‌مان برای پخش از تلویزیون است.

امروزه به مدد توسعه فناوری و شکل‌گیری شبکه‌های ارتباطی متعدد یک مخاطب به سادگی می‌تواند درباره جغرافیایی که در آن زندگی می‌کند، مناظر دیدنی زادگاهش، آداب و رسوم و فرهنگ‌ها و خیلی چیزهای بومی دیگری فیلم بسازد و یا عکس‌هایی بگیرد و به‌سادگی به یک برنامه پرمخاطب یک شبکه سراسری ارسال کند. اگرچه برخی از برنامه‌ها هم‌اکنون این کار را می‌کنند، اما در این برنامه‌ها صرفا فیلم‌های مستند نیمه‌حرفه‌ای یا عکس‌های کودکان مدنظر قرار گرفته شده و چندان نگاه جامعی به مساله ارتباط مخاطب با تلویزیون نشده است.پخش آثار ارسالی مخاطبان از اقلیم و زادگاهشان به برنامه‌سازان و هنرمندان حرفه‌ای در سوژه‌یابی کمک می‌کند، زمینه برای پرداختن به داستان‌های ایرانی در بستری بومی فراهم شود و از سوی دیگر فرصت مناسبی برای تعامل بین مخاطب و رسانه است.

آذر مهاجر / گروه رادیو و تلویزیون