«تاجر ونیزی» فیلمی است به نویسندگی و کارگردانی مایکل رادفورد، محصول 2004 انگلستان ،ایتالیا،لوکزامبورگ. این فیلم بر مبنای نمایش نامه ای از ویلیام شکسپیر است.
بازیگران: آل پاچینو ،جرمی آیرونز ،جوزف فاینز ،لین کالینز ، زلیخا رابینسن ، کریس مارشال و چارلی کاکس.
خلاصه فیلم:
ونیز سال 1956... آنتونیوی افسرده حال، علاقه زیادی به دوست جوان خود باسانیو دارد . از این رو وقتی باسانیو به سه هزار سکه نیاز پیدا می کند آنتونیو بدون انکه بداند دوستش این پول را برای خواستگاری از پورشیا می خواهد ،قبول میکند هر طور شده این پول را برایش فراهم کند . آنتونیو همه سرمایه اش را پای اجناسی داده که در حال حاضر بار کشتی های تجاری در وسط دریاست . از این رو ، چون پولی در بساط ندارد ،به شایلاک- نزول خوار یهودی- رو می اندازد که پیش از این به شدت تحقیرش می کرده .شایلاک کینه اش را در دل نگه می دارد و با حیله مهر و محبت با او رفتار میکند و قرضی سه ماهه و بدون بهره در اختیار آنتونیو می گذارد .با این شرط که در صورت باز پرداخت نشدن وام در تاریخ مقرر ،انتونیو باید به جایش تکه ای از گوشت بدنش را تقدیم شایلاک کند !!!
سلام
ال پاچینو در این فیلم شاهكار كرد..
البته بخش های مربوط به دادگاه ..
او در نهایت زیبائی و ظرافت توانست خورد شدن یك اعتقاد را كه به زور و اجبار او را به دین مسیحیت فرا می خواندند به نمایش بگذارد.
ولو آنكه چنین اعتقادی متعلق به یك عوضی رباخوار باشد.
در سكانس های دادگاه چنان فیلم را دچار یك تحول عجیبی كرد كه تمام نواقض فیلم قبل ار سكانس دادگاه را تحت الشعاع قرار داد.
از نظر من ال پاچینو فقط در سكانس دادگاه مستحق جایزه نوبل بود.
این هنرمند عجیب به شكل غریبی می تواند نقش های مختلف و حتی متضاد یكدیگر را با زیبائی تمام به نمایش بگذارد.
به حركات و نوع نقش آفرینی ال پاچینو در سكانس های دادگاه به دقت توجه كنید تا به معنای چیزی كه دریافته ام پی ببرید.
امثال ال پاچینو كم هستند. تنها به این دلیل كه چنین موهبتی فقط خدا دادی است.
ال پاچینو در این فیلم شاهكار كرد..
البته بخش های مربوط به دادگاه ..
او در نهایت زیبائی و ظرافت توانست خورد شدن یك اعتقاد را كه به زور و اجبار او را به دین مسیحیت فرا می خواندند به نمایش بگذارد.
ولو آنكه چنین اعتقادی متعلق به یك عوضی رباخوار باشد.
در سكانس های دادگاه چنان فیلم را دچار یك تحول عجیبی كرد كه تمام نواقض فیلم قبل ار سكانس دادگاه را تحت الشعاع قرار داد.
از نظر من ال پاچینو فقط در سكانس دادگاه مستحق جایزه نوبل بود.
این هنرمند عجیب به شكل غریبی می تواند نقش های مختلف و حتی متضاد یكدیگر را با زیبائی تمام به نمایش بگذارد.
به حركات و نوع نقش آفرینی ال پاچینو در سكانس های دادگاه به دقت توجه كنید تا به معنای چیزی كه دریافته ام پی ببرید.
امثال ال پاچینو كم هستند. تنها به این دلیل كه چنین موهبتی فقط خدا دادی است.