جام جم آنلاین - آرشیو

از سرناچاری

کلاکت یک

حتی چشم‌هایش را هم بسته است. گوشش که اصلا صدایی را نمی‌شنود. اگر دست خودش بود احتمالا همه سروصداهای داخل سالن را قطع می‌کرد تا ثانیه به ثانیه این لحظات را با گوشت و پوست و استخوانش درک کند. ولی هیچ چیز بر وفق مرادش نیست. فقط همه امیدش این است که مجری نام او را صدا بزند.

روی خط راست

من راه رفتن روی یک خط را بلد بودم. می‌دانستم چطور روی موزائیک ها پا بگذارم تا از خط‌هایش فراتر نروم و یاد گرفته بودم که از گوشه‌ پیاده‌رو راه رفتن و در خطر نبودن، یعنی چه! بلد بودم آسه برم و آسه بیایم تا مبادا خشی به خیشی بیفتد و آبی تکان بخورد. من همیشه همان دختر محتاطی بودم که دلش نمی‌خواست سر به هوا باشد، تصمیم‌هایش را با کمترین درصد خطا می گرفت و جرأت نداشت که مسئولیت کارهایش را قبول کند، پس بدون تایید آدم‌ها آب هم نمی‌خورد! من همانی بودم که دست دوستانش را می‌گرفت تا مبادا پایشان بشکند و می‌ترسید از این‌که کسی، جایی زمین بخورد و آسیبی ببیند. پس چه می‌کرد؟ پرهیز از تجربه‌های جدید ولو عاقلانه!دروغ چرا؟ من از تغییر می‌ترسیدم؛ از شکست خوردن و بلند نشدن هم. 

مسیر مهم است یا مقصد؟

متاورس، تحول بزرگی

به رنگ ارغوان

تا رسیدن...

موانع و فرصت‌های ارتباط با خویشاوند

سیاست دورویی

یک سفر پر و پیمان رفتیم، اولین سفری بود که بدون خانواده می‌رفتم. هرروزش برایم یک خاطره خوش بود و یک تجربه جدید که از پس خودم باید برمی‌آمدم. وقتی که برگشتیم، رنگ عوض کرده بود، دیگر خود واقعی‌اش را نمی‌توانست پشت نقاب رفیق قایم کند و سرآخر رفت، با دردسرهایی که بعدها برایم ساخت.

هزارتوی زندگی

درد بی دردی

در خیابان راه می‌رفتم و گریه می‌کردم. به پهنای صورت، با تمام وجود، آنقدر که قلبم درد می‌گرفت توی سینه ام.

اعتماد به اهداف آموزش و پرورش

ساختن هر آینده‌ای ریشه در گذشته‌ آن دارد؛ به عبارت دیگر زیرساخت‌هایی که در گذشته اجرایی شده به زندگی امروز ما شکل داده‌ و آنهایی هم که اکنون در حال برنامه‌ریزی است بر آیندگان اثرگذار خواهد بود. یکی از اهداف لازم برای شکوفایی آینده‌ای روشن، مسأله آموزش‌وپرورش نسل حاضر است و همچنین یکی از راهکارهای مطرح در جهت ساخت آن بهره‌گیری از امکانات مفید و سازنده در عرصه آموزش‌ویادگیری است.

بودن یا نبودن؟

آینده سازان

مطرود یا محبوب؟

صورت سوال اشتباه

ایستادن

به بالحجه که می‌رسد، توی دماغم بوی چمن و خاک تازه خیس شده می‌پیچد. باد برگ درخت کهنه پرشاخ و برگ دانشگاه را می‌تکاند روی زمین و شاخه‌هاش صدا می‌دهند.این اسم آخر را همه بلندتر می‌خوانندش یک جور که مو به تن آدم سیخ شود، یک جور که فکرکنی صاحب اسم کنار تک تک آدم‌های جمع کوچک‌شان ایستاده‌است. من از دور یکی یکی‌شان را از نظر می‌گذرانم. از خیلی دور…

نقاب پشت نقاب

شاید اگر چندسال پیش این سؤال را از خود می‌پرسیدم که آیا تغییر کردنم به خاطر کسی یا چیزی بوده یا نه...؟ قاطعانه و جانبدارانه، برچسب «نه» بزرگی روی دهان ذهنم می‌چسباندم و ابر ساخته‌ شده‌ بالای سرم را محو و نابود می‌کردم و می‌رفتم.

بیماری بیکاری

پیچاندن کلاس یا نصفه رها کردن، عامل بازدارنده‌ای به نام اوضاع اقتصادی نابسامان، حالا جوانیم و وقت برای کار و درس هست،همه اینها توصیف یک کلمه است: نیت!

یک تصادف به ظاهر متضاد

در فضای ‌مجازی و رسانه که گذر کنیم، یکی‌درمیان بحث پرتکرارِ «افطار که می‌کنیم، به چهارشنبه‌سوری می‌رویم! سپس سحری خورده و برای تحویل سال آماده‌ می‌شویم» را می‌بینیم که به یک طنز پرطرفدار تبدیل شده.