دو روایت از لغو یک کنسرت

با وجود اینکه این اتفاق‌ها تاکنون بیشتر در شهرستان‌ها روی داده اما انگار موج این جریان به تهران نیز کشیده شده. قرار بود رضا روحانی به همراه گروه «آن سوی ماه» روز جمعه، نهم خرداد در تالار حوزه‌هنری کنسرت برگزار کنند که یک‌روز قبل از این برنامه، متوجه لغوشدن کنسرتشان می‌شوند.
روحانی، آهنگساز و پیانیست با بیان اینکه ظهر روز پنجشنبه از مدیریت سالن حوزه‌هنری خبر لغو کنسرت به مدیر برنامه‌هایش اطلاع داده شده است، گفت: «بدون هیچ توضیحی گفتند که کنسرت لغو شده است. این درحالی بود که ما تمام برنامه‌ریزی‌های لازم را برای برگزاری کنسرت انجام داده بودیم و حتی در همان زمان ساز پیانو به حوزه‌هنری منتقل شده بود تا وارد ساختمان شود. ما تمام مجوزهای لازم را برای این کار گرفته بودیم و 48ساعت پیش از آن‌هم هزینه اجاره سالن پرداخت شده بود.»او در مورد آسیب‌های چنین اقدامی عنوان کرد: «وقتی این کار صورت می‌گیرد، هزینه‌های مربوط به تبلیغات، اجاره سالن، تمرینات انجام‌شده، انتقال پیانو و... قابل بازگرداندن نیست فقط امیدواریم هزینه مربوط به اجاره سالن برگردانده شود. آنقدر وقت ما کم بود که به برخی از آنها که بلیت خریده بودند، فرصت نکردیم اطلاع دهیم کنسرت لغو شده است. همین باعث می‌شود آبرو و سرمایه یک هنرمند زیرسوال برود.»پسر انوشیروان روحانی ادامه داد: «ما اقدامات قانونی برای گرفتن مجوز را در اسفند سال گذشته انجام داده بودیم. در آن زمان آقای پیروز ارجمند، مدیر مرکز موسیقی حوزه‌هنری بود و مجوز کتبی را دریافت کردیم. همیشه دغدغه ما این بود که به صورت قانونی و شفاف فعالیت کنیم. الان هم به‌دنبال این هستیم که پس از کسب مجوز از دفتر موسیقی در سالن‌های دیگر مانند تالار وحدت به اجرای برنامه بپردازیم.»
با این‌حال پیروز ارجمند که مدیر دفتر موسیقی وزارت ارشاد نیز هست، روایت دیگری از این جریان ارایه کرده. او به پایگاه خبری هنرنیوز گفته است: «متاسفانه سیستم فنی برق سالن دچار مشکل شد و از آنجا که امنیت مخاطبان برای ما مهم است امکان برگزاری این کنسرت وجود نداشت چون می‌توانست خطرآفرین باشد. ما امیدواریم در این‌باره شایعات به وجود نیاید. متاسفانه چون در ایران کنسرت‌ها به‌راحتی لغو می‌شوند تعابیر متفاوتی به‌وجود می‌آید و ما همه آنها را تکذیب می‌کنیم.»
لغو کنسرت‌ها چه از سوی گروه‌های خودسر و چه به دلایل نقص‌فنی در نهایت یک نتیجه به همراه خواهد داشت و آن‌هم دلسردی هنرمندان داخلی از فضای کار است. آن هم در شرایطی که شاهد برگزاری کنسرت نوازندگان خارجی هستیم. هرچند حضور نوازندگان خارجی در ایجاد رابطه میان موسیقیدان‌های ایرانی و بین‌المللی دارای اهمیت است و می‌تواند معرف چهره درست‌تری از شرایط فرهنگی ایران باشد اما نباید از این نکته نیز غافل ماند که سردرگمی نوازندگان و خوانندگان ایرانی از سرنوشت کنسرت‌هایشان این تصور را قوت می‌بخشد که با وجود حرف‌هایی که در حمایت از آنها گفته می‌شود اما آنها در مقایسه با همصنفان خارجی خود پشتوانه کمتری دارند.
(شرق)